februari 2020
We hebben een paar leuke dagen in Kaapstad met Marcel en Monique. Een aantal van onze favoriete restaurantjes staan op het programma natuurlijk want in Hoedspruit koken we altijd zelf. Maar na 4 dagen hebben ze weer genoeg van de drukte van de stad en gaan ze weer lekker terug naar Ximuwu. Wij gaan nog met Arjan, Bregje, Jasper en Annemarie naar het harvest festival bij Delheim en zo zijn de eerste tekenen van het najaar al weer in zicht.
Vlak voordat we naar Kaapstad vertrekken bedenk ik me dat ik eens moet kijken tot wanneer m’n vliegbrevet eigenlijk nog geldig is. Nog 2 weken dus. En mijn brevet kan alleen in Europa worden verlengd. Ik ga dus in ieder geval naar Nederland en omdat het met Patrick z’n rug nog steeds niet wil vlotten besluit hij last minute toch ook maar mee te gaan voor een second opinion. In eerste instantie gaat alles nogal stroef maar gelukkig weet Perry een afspraak voor Patrick te regelen in Mill waar hij 2 zenuw blokkades krijgt.
We huren ook 2 auto’s want allebei een overvol programma. Ik begin met het belangrijkste, m’n brevet verlengen. Heel leuk om weer eens met de Aquila én met Herman in Nederland te vliegen. Nu neem ik me écht voor om voortaan altijd een uurtje de lucht in te gaan met een instructeur als ik in Nederland ben. Omdat ik thuis altijd alleen vlieg daag ik mezelf toch minder uit en ik wil natuurlijk wel naar dat ‘next level ‘
Ontzettend leuk om iedereen weer even te zien in Nederland maar we zijn ook blij om weer naar huis te gaan. We horen dan al van M en M dat een leeuwin 3 welpjes heeft dus kunnen niet wachten om die te bewonderen. We hopen maar dat ze allemaal nog in leven zijn want moeders is al 2 dagen niet gesignaleerd .
Op de eerste avond thuis gaan we natuurlijk meteen op zoek en we horen van Marcel op de radio waar ze inclusief moeder en andere vrouwtjes zijn. Als we aankomen hebben de jackals net 1 welpje dood gebeten… We horen ze samen nog in de verte ‘lachen’ en ze laten het beestje verder onaangeroerd liggen.
Ja ik weet het, de natuur z’n gang laten gaan maar toch…De overgebleven 2 welpjes poseren gewillig voor de camera maar het is lastig in dat hoge gras op dit moment. Héérlijk om dat jonge spul bezig te zien.
De volgende dag begint zoals is voorspeld de regen en niet zo’n beetje ook. Geweldige timing want het gras begon al behoorlijk geel te worden. Jammer genoeg krijgen wij opnieuw het minste van het reservaat maar we zijn heel blij met al onze dammen vol en in no time kleurt al het gras weer frisgroen. Zeker als je dan ’s morgens gaat rijden als het nog enigszins koel is ruikt alles zó heerlijk. Normaal zien we altijd weinig dieren vlak na de regen maar afgelopen week is het bizar zoveel we zien. In 5 dagen de big 5 én wilde honden én ook de cheeta’s zijn na 3 weken weer terug ! Misschien komt het omdat we een tijdje zijn weg geweest maar wat vinden we het weer geweldig om hier te zijn.
De laatste keer dat we de honden hebben gezien was in oktober volgens de statistieken van Monique. Het blijft fascinerend om te zien wat een geweldige jagers dit zijn en hoe goed zo’n groep samen werkt. We tellen er deze keer 25 en een aantal ligt op afstand van de groep die een impala aan het verorberen zijn. Als 2 hyena’s het lef hebben om dichtbij te komen worden die even hardhandig uitgelegd dat ze niet welkom zijn. Alsof ze worden afgeschoten zo snel rennen ze achter de hyena aan. Patrick weet dat moment vast te leggen en ook nadien de schamele opbrengst voor de hyena. Gelukkig houdt Henkie van botjes.
Patrick schakelt met zijn camera deze week over naar Sony. Qua techniek lopen ze ver voor op zijn huidige Canon maar dat valt nog best even tegen als je zolang gewend bent aan een bepaalde bediening. Het goede nieuws is, dat hij de laatste paar dagen veel minder pijn heeft en na 5 maanden eindelijk weer eens een beetje kan slapen. Ontzettend blij mee en hopen dat het herstel nu goed doorzet. Aan het aantal foto’s kun je wel zien dat de fotograaf het weer naar z’n zin heeft 🙂
Als de regen na 3 dagen weg trekt en de bergen weer prachtig helder tevoorschijn komen kan ik niet wachten om de Cessna te starten. . Ook de grote dam die zorgt voor de watervoorziening van Hoedspruit is overvol en het zelfde geldt voor de Olifants rivier. Autopilot aan en zo kan ik prima plaatjes schieten 🙂 Er gaat toch niks boven ’s morgens vroeg in je eentje een rondje over de bush vliegen !
Marcel en Monique maken op de quad en de tractor een pad op de nieuwe grond want er is een heel groot stuk waar totaal geen paden liggen en waar we altijd van denken dat juist daar de dieren lopen. Dit pad zal volgende week zeker klaar zijn als Onno en Ingrid een paar dagen bij ons langs komen.We kennen hen van onze reis van Amsterdam naar Singapore in 2013 en zij zijn nu 7 maanden onderweg met hun Mercedes G en daktent van Kaapstad naar Dar es Salaam. We hebben nog samen gegeten toen ze vertrokken in Kaapstad in augustus en zij zullen komende week hun auto inleveren in Dar es Salaam. Nu willen ze hun reis bij ons op Ximuwu afsluiten. Hoe leuk !
0