september 2020

Op 16 september komt dan eindelijk het verlossende woord van de president. Op 1 oktober gaan de grenzen open! Weliswaar zullen een aantal landen vanwege hoge corona cijfers niet toegelaten worden en deze details zullen in de komende week bekend gemaakt worden. Mensen met een langdurig visum mogen in ieder geval binnen. Net zoals  het hele Afrikaanse continent. Wij maken ons dus totaal geen zorgen 

Maar Zuid Afrika zou Zuid Afrika niet zijn als dat toch nét iets anders verloopt.Vanaf die dag lopen de cijfers in Nederland en België enorm op. Het zal toch zeker niet waar zijn hè ?Wij staan geboekt voor 2 oktober en gaan nog vol goede moed op 29 september voor een coronatest naar  Breda. Negatieve test moet iedereen bij zich hebben namelijk. Op zich een goede zaak lijkt mij.De test is negatief maar de persconferentie ( die dus pas op 30 september komt ) ook. Zowel Nederland als België staan op de rode lijst en ons visum valt toevallig toch nét niet onder van harte welkom…De details over hoe deze persconferentie verloopt zal ik besparen maar tenenkrommend was het zeker.Met het volgen van het nieuws de laatste paar maanden vraag je je sowieso wel eens af waarom je nu zo graag wil wonen in een land waar zoveel mis is ? 

Maar ja wat nu dan ?Ik maak meteen al wilde plannen om via Kenia of Namibie te gaan want onnodig te melden dat we na 4 maanden ontzettend graag naar huis willen.Als je namelijk minimaal 10 dagen in een ‘low risk country’ bent geweest maak je wel een kans zo blijkt. Patrick wil wat langer nadenken en komt met een mooi plan via Duitsland. Wat wél op de groene lijst staat. We verkrijgen ‘bewijs’ dat we al langere tijd in Duitsland zijn en boeken een vlucht met Lufthansa en een nieuwe Duitse coronatest. Om het plaatje wel kloppend te houden. We worden dan eerst bij de verkeerde locatie getest dus hoppa, voor de derde keer deze week zo’n lange stok in je keel en dan tot zondag morgen vroeg wachten op de uitslag. We zijn echt geschokt hoe de situatie op en rond het vliegveld is. In ons hotel is werkelijk niks open. Je ontbijt moet je afhalen in een papieren zak en overal op het vliegveld zijn behalve een apotheek en een burgerking alle winkels en restaurants gesloten. Als dit het nieuwe reizen is ? Patrick z’n test blijkt  zondagochtend niet goed gelukt…Dus opnieuw een sneltest gekocht en 4 uur voor gepland vertrek allebei een negatieve test. Ik ben dan inmiddels al zó nerveus zoals ik volgens Patrick voor de laatste keer was toen ik examen moest doen voor m’n vliegbrevet.

Met bewijs van verblijf in Duitsland komen we aan boord samen met 42 andere mensen in een Boeing 747 . Hoe bizar is dit. Dan is het 11 uur uitzitten totdat we de laatste belangrijke hobbel moeten nemen. De immigratiedienst in Johannesburg. Natuurlijk moeten we meteen naar een smerig  kamertje komen waar we behoorlijk aan de tand worden gevoeld  Omdat ze kunnen terug zien dat wij de laatste 3 jaar echt zo goed als constant in Zuid Afrika  zijn geweest en wij zó overtuigd vertellen dat we geen huis meer in Europa zegt de beambte uiteindelijk : welcome home! Wist niet dat ik zo goed kon liegen.Dan als de gesmeerde bliksem richting de vlucht naar Hoedspruit en zijn we rond 12 uur thuis !!De tranen over m’n wangen zo blij om op Ximuwu te zijn en iedereen te zien. Het weerzien met Nobu is ook onstuimig :)Monique en Monica staan klaar met koude doekjes en lekkere drankjes. Wat een heerlijk gevoel om thuis te komen.

De tuin is een droom inmiddels. Monique heeft goed de wind eronder gehad hier want alles ziet er binnen en buiten tip top uit.Ook zo grappig om te zien dat Silias en Monica steeds meer Nederlandse woorden gaan gebruiken. “Schiet op “ zegt Silias en Nobu springt meteen in het bakkie. En “goed zo Nobu” hoor ik eigenlijk de hele dag van Monica 🙂  De liefde is duidelijk wederzijds als Silias met verlof gaat en Nobu eigenlijk met hem mee wil. Hoe heerlijk is dit ?Lekker aanschuiven voor een Koreaanse barbecue en veel bij te praten met Marcel en Monique.De eerste nacht thuis valt er al weer 25 mm regen en het geluid van regen op het rieten dak is heerlijk.Meteen op pad met de gameviewer  en Patrick is ook weer in zijn element als hij  met de Canon aan de slag kan. Het lijkt wel of alle dieren ons komen begroeten want we zien de eerste paar dagen al weer ontzettend veel moois. 

De bush wordt al met de dag groener want er is vorige week ook al flink wat regen gevallen. Uitzonderlijk, zo vroeg in het jaar.Nobu is van slag want haar elektrische bakkie is kapot. Heel haar leven draait om dat ding dus dan maar met het bakkie van Silias een rondje rijden en wandelen in de bush.

Gelukkig wordt vandaag ook eindelijk met een jaar vertraging ( lijkt eigenlijk wel standaard in Zuid Afrika  🙂 ) de ‘Nobu auto’ geleverd. Een Toyota Landcruiser FJ45 van zo’n 40  jaar oud heeft Patrick helemaal om laten bouwen en restaureren met zelfs een nieuwe motor er in. Het idee is dat we met Nobu in de achterbak, waar een cattle rack op is gebouwd, kunnen gaan rondrijden in de bush. Dan zit zij toch net iets beter beschermd dan in het elektrische bakkie.

En dan als kers op de taart kan ik vandaag ook mijn vliegtuig gaan halen. Moest voor jaarlijks onderhoud en een revisie van de propeller naar het onderhoudsbedrijf. Ik word hier thuis door Marlon en Ian opgehaald met Marlon z’n Cessna 182 en dan is de beurt aan mij !Ondanks dat ik een paar keer in Nederland heb gevlogen is het toch ruim 4 maanden geleden dat ik in m’n eigen vliegtuig zat. Het blijkt inmiddels toch zo’n fiets verhaal te zijn. Je stapt in en je weet precies wat je moet doen. Gelukkig maar ! Ik vlieg nog een klein rondje in de buurt want de zon begint al behoorlijk te zakken. Op naar Ximuwu. Krijg de smile niet van m’n gezicht als ik ook nog een landing volgens het boekje maak. 

Kortom ,het is allemaal weer genieten.Ik hoorde deze week een quote van Stef Bos, die ook al jaren hier woont: Nederland is m’n moederland maar Zuid Afrika is m’n thuisland. Daar sluit ik me volledig bij aan.

Leave a Reply