24-26 oktober van Leo naar Goldeneye

6 uur opstaan is de afspraak. Volgens Gert is dit écht de laatste dag dat het zwaar terrein is. En we hebben ook nog de grens vandaag. Wij zitten dan ook om 7 uur in de auto en rijden weer met Joris en Greet met hun G. 25 km asfalt en dan 250 km terrein. En zoveel gaten en bulten dat we een gemiddelde halen van 25-30 km per uur. Er lijkt geen eind aan te komen maar dan komt er toch eindelijk asfalt en de toy houdt zich goed. Maar echt relaxt rijden doe je natuurlijk niet met idee dat dat wiel niet lekker zit.. Anyway….dan de grens. Burkina uit gaat nog maar Togo in….wat een drama. Het is gewoon knap hoe langzaam iemand zegels kan plakken en stempels kan zetten ☹ Dus we presteren het toch weer om het laatste stukje in het donker te rijden en dan zijn wij zelfs als eerste binnen. De laatsten komen zelfs pas tegen 9 uur aan. Je zit hier al zo dicht op de evenaar dat het licht is van 6 tot 6. We slapen dan vannacht bij de nonnen waar Gert al vaker heeft gestaan. Er wordt nog een pomp gerepareerd en de HAT laat wat kleding achter voor het schooltje. We mogen uitslapen tot 8 uur maar iedereen staat om half 7 al aangekleed. Zodra het licht is, is het ook warm dus dan wil je er echt wel uit. Togo is toch weer anders. Nog groener, vol met bananen en ander fruit en de mensen zijn hier ook minder arm. Meer brommers en auto’s en de mensen lijken hier ook actiever. Waar ze in voorgaande landen het liefst de hele dag onder een boom liggen zijn ze hier veel meer bezig. Er wordt van alles vervoerd op brommertjes ( die vervolgens dan weer bezwijken onder al dat gewicht ) en ezelkarretjes gaan vol geladen over de straatjes. Op sommige plaatsten splinternieuw asfalt en dat vindt iedereen wel even lekker. Vandaag is het laatste wildbivak en we proberen al zo ver mogelijk te rijden. Rond 5 uur hebben we dan nog 60 km te gaan voor morgen en besluiten op aanraden van Gert gewoon in een soort dorpje te vragen of we ergens mogen staan voor de nacht. Joris doet dit en we mogen bij een dame achter op haar pleintje staan. We moeten dan bij haar komen zitten buiten en zij blijkt de koningin van deze dorpen te zijn sinds 1 jaar geleden haar vader is overleden. Samen met haar assistenten willen ze graag een glaasje wijn mee drinken. Ze heeft ook 10 jaar in Duitsland gewoond en spreekt dus perfect Duits ook. Ze vertelt over haar ambitie om dit dorp ook wat moderner te maken. Het is echt niet uit te leggen hoe wij daar gestaan hebben maar ik weet wel zeker dat wij met onze 2 auto’s met dak tenten de happening van de maand waren en wij deze nacht nooit meer vergeten.. Allemaal kinderen maar ook volwassenen om ons heen en zeker als we eenmaal in de tent liggen durven ze dichterbij te komen en staan ze nog zeker een uur lang te praten en te wijzen naar ons. Om 4 uur worden we gewekt door de dorpsboodsschapper Hij loopt met een trommel rond en roept dan overal zijn nieuws van die dag om voordat iedereen gaat werken. Wij nemen afscheid en om 6 uur en rijden dan op ons gemak de laatste 60 km naar golden eye. Dit is een berg van een kennis van Gert en hij heeft hier een soort hotel van gemaakt. Althans dat zou het ooit moeten worden. De slingerweg naar boven is smal maar prachtig en het uitzicht waanzinnig. De vrachtwagens van de HAT zien we dan ook eind van de middag weer eens terug. Pas als het donker is komen de eerste eendjes binnen en die hebben het echt zwaar gehad. Wim heeft zelfs zijn auto achter moeten laten. Hier was zoveel aan kapot dat die echt niet meer te repareren was. Opnieuw staat ook de ‘garmingeit’ vast, nu weer met een kapotte versnellingsbak . Zij bereiken dus niet dit mooie plekje en de super risotto volgens recept van Gert.