Juni/juli 2020

Ondanks dat we inmiddels  al ruim 9 weken weg zijn van Ximuwu toch een update van het leven daar. Want dat gaat gelukkig allemaal ‘gewoon’ door.
Marcel en Monique zijn daar met Nobu en het is hartje winter. Silias, Monica en Cassius zitten weer in hun normale schema van 3 weken op, 1 week af. We krijgen foto’s dat ze alle 3 vanwege de koude winter nieuwe jassen en bodywarmers hebben  gekregen en ook Nobu heeft een winter deken. Ik vroeg me al af waarom de bench niet keer gebruikt hoefde te worden maar toen ik een foto kreeg van Nobu die met een deken toegedekt in haar mand lag viel het kwartje opeens.
Ze wil blijkbaar inmiddels al om 6 uur naar bed 🙂

Het land zit overduidelijk nog steeds op slot en zelfs de provincie grenzen zijn nog dicht. Geen rand komt er binnen in de parken en nog voor wij weg gaan beloven we daarom ook aan de Klaserie dat wij een de-horning sessie van de neushoorns zullen betalen. Dat zou ook inhouden dat ik zou vliegen om ze op te sporen en Patrick bij het team op de grond aanwezig zou mogen zijn om foto’s te maken. Helaas zitten wij 3 dagen voor de de-horning in de repatriëringsvlucht. Marcel en Monique zagen het vanzelfsprekend wel zitten om in onze plaats mee te gaan.
Bruce en Jana sporen met vlieg tuig en helicopter naar neushoorns en vinden er 3  waaronder ook 1 jong. De moeder en een ander volwassen mannetje wordt de hoorn afgezaagd met hulp ook van Marcel en Monique en wij volgen jaloers de beelden op afstand. 

Ook het spotten van luipaarden gaat volop verder op Ximuwu en er wordt zelfs een luipaard jong gevonden samen met moeders in een boom.
Mooie filmpjes van de nachtkijker daar bovenop  maken dat we eigenlijk al snel weer naar huis willen 🙂

Maar goed, eerst kopen we een appartement in Dirksland en daar zijn we super blij mee. In ieder geval nu een fijne plek voor ons zelf én dicht bij familie en bekenden. Patrick ondergaat verschillende behandelingen maar de verwachte vermindering van pijn dmv de zenuw blokkade komt er jammer genoeg niet.
Wel verlicht zijn pijn wel wat door een manueel therapeut en kan hij wel beter slapen. Én fietsen gaat ook zonder pijn, dus de beweging die wordt voorgeschreven lukt gelukkig wel en we vinden het allebei nog leuk ook !

We volgen natuurlijk het nieuws in Zuid Afrika op de voet en in de laatste 9 weken is het aantal besmettingen bizar hard gestegen. De onrust en onvrede bij de bevolking vanzelfsprekend ook omdat nog steeds heel veel mensen zonder baan en dus zonder inkomen zitten. Natuurlijk zorgen wij er voor dat de families van ons personeel niet zonder eten komen te zitten maar het grootste deel van mensen in Acornhoek heeft toch echt een gebrek aan geld.
En dat levert ontzettend veel probleem op zo horen we ook van Arjan en Bregje in Kaapstad. Nog veel meer bedelaars langs de straat, lange rijen daar waar voedsel wordt verdeeld en deze week wordt voor de derde keer in korte tijd een juwelier wordt overvallen niet ver van ons huis in Constantia. Om maar een voorbeeld te noemen.
Niet om slecht nieuws te brengen maar ik ben echt bezorgd over mijn geliefde nieuwe thuisland. Als de grens nog lang dicht blijft vrees ik dat er weinig over zal blijven.
De ene na de andere zaak is al tijdelijk of permanent gesloten en zeker omdat de alcohol nog steeds in de ban is én er ook nog een avondklok is zullen er sowieso weinig restaurants overleven.

Maar…we lijken nu ook over de piek heen en we hebben, misschien geheel ten onrechte, goede hoop dat er snel wat versoepeling komt.
Dus hoe gezellig het ook is om iedereen nu volop te zien en zelfs  hier regelmatig te vliegen, wij willen dolgraag terug naar ons hondje, terug naar huis. Na 9 weken weten we – ondanks alle problemen en tekortkomingen- weer eens te meer dat ons leven toch echt in Zuid Afrika is !




Leave a Reply