25 en 26 oktober van Kalimpong naar Paro en rustdag Paro 340 km

Het is een flink stuk rijden naar de grens maar weer wel over een mooie route. Het stikt hier van de apen en er zitten ook veel kleintjes bij. Het lijkt wel of ze het leuk vinden om te poseren voor de camera. Als we een rustig plekje hebben gevonden voor de koffiestop ( en dat is écht een uitdaging in India ) stopt er een gezinnetje wat een paar houten stokken en een touw bij zich heeft op de fiets. Dit wordt naast ons opgezet en het meisje van 7 jaar voert een hele show op over dit touw. Of ze er echt plezier in heeft is de vraag. Aan haar gezichtje te zien niet echt, maar nadat wij ze allemaal geld hebben gegeven is de maaltijd voor vandaag in ieder geval weer een feit. Volgens JW is de grens vandaag een eitje. Toen hij hier voor de inspectietrip was in april was hij de enige bij de grens. Nou…vandaag is het even anders. Blijkbaar is deze tijd van het jaar populair onder de toeristen en dan blijkt ook dat onze gids een aantal zaken niet goed op orde heeft. Hij heeft een oude lijst van JW gebruikt waar o.a. onze oude paspoortnummers op staan en bij een aantal andere challengers staan ook wat fouten. “wait half an hour ‘ zegt de gids. Een half uur is in Bhutan natuurlijk net even anders dan thuis. In ieder geval tijd om geld te wisselen en iets te eten te kopen. Uiteindelijk krijgen we toch een stempel en gaan we weer op pad. Het is dan nog 5 uur rijden op een stuk weg wat alleen maar bochten heeft. Huizen zien er hier opvallend beter uit dan in India en Nepal en vooral het verkeer is een verademing. Geen onverwachte manoeuvres en ze gaan zelfs aan de kant als je sneller rijdt. Prachtige klim naar zo’n 2500 meter en op sommige momenten waan je je in de Alpen. De laatste 1,5 uur rijden we natuurlijk toch weer in het donker en de laatste 5 km gaan over een onverhard pad en we kunnen ons niet voorstellen dat hier aan het eind van de wereld een fatsoenlijk hotel ligt. Niks is minder waar. Het is beeldschoon, pas een paar jaar oud en iedereen heeft z’n eigen houten chaletje. Paul en Liesbeth komen pas tegen 11 uur aan. Zij kwamen er na 150 km achter dat de paspoorten nog in de kluis van het hotel lagen. Tja dan zit er niks anders op dan terug rijden…En JW is er zelfs pas rond 12 uur. Hij heeft al die tijd bij de grens staan wachten tot de laatste papieren van 1 challenger in orde waren. Vandaag rustdag en de meesten, waaronder Patrick, klimmen naar het tigersnest. Dat blijkt enorm tegen te vallen en vooral héél ver klimmen dus niet geschikt voor mij. Sommigen gaan een stuk op een paard en Corinne wordt door een paard geduwd en valt ook nog eens lelijk. De meesten hebben eigenlijk een beetje spijt dat ze zijn gegaan en ik heb een heerlijk dagje in het hotel 🙂 Morgen staat er een prachtige rit op het programma en we eindigen in één van de slechtste ‘hotels’ van deze reis. JW noemt het zeer matig, waarover later meer…

Leave a Reply