Vandaag Gobi

Prachtig gepland; vandaag weer de eerste 2 uur asfalt voordat we de Gobi woestijn inrijden. We rijden weer achter Onno en Ingrid en Alphons en Esther aan vandaag want Onno heeft wel navigatie van Mongolie en wij en de meeste anderen niet. Volgens Munck onze gids is het vandaag appeltje eitje. Als je van het asfalt komt het eerste grote spoor naar rechts en dan alleen maar rechtdoor. Munck blijft bij Emiel en Marianne die problemen hebben met hun Mercedes SL. Er komt inderdaad een klein spoor naar rechts maar dit kan het volgens ons nooit zijn. We rijden door en gaan nog steeds Oost dus moet goed komen. Na een uur of zo komen we 5 auto’s van onze groep tegen en volgens hen zitten we verkeerd. Nou dan wij ook maar terug. Volgens hen hebben Madtin en Joe wel het goede spoor gekozen dus die zijn al ver weg. Denken we. Als we weer bij het eind van het asfalt zijn komt daar net de Defender van Joe de heuvel over vliegen. Ze zijn in het dorpje geweest waar je door heen moet en hebben daar wat rond gekeken, vervolgens het track weer gevolgd….de verkeerde kant op dus die staan ook weer bij het begin! Dan snel allemaal weer opnieuw op pad en dan komen we op de grote vlaktes van de Gobi woestijn. Waanzinnig! We rijden met 3 auto’s naast elkaar een inmense stofwolk achter ons. Alphons hoort dan een vreemd geluid in zijn Defender en het blijkt dat de veer uit de schotel is gegaan waardoor die steeds tegen z’n schokbreker slaat ( of zoiets  Patrick haalt de gereedschapskist tevoorschijn en gaat aan de slag. We staan hier toevallig in een kleine nederzetting en al snel staan er 3 mannen bijnde auto om te helpen. We zien ook een aantal kindjes rond lopen dus een mooi moment voor Esther om haar ballonnen op te blazen. Ze vinden het allemaal prima dat we foto’s maken en zo wordt het toch nog een leuke stop en is Alphons z’n probleem inmiddels verholpen. Half 3 en nog 180 km terrein te gaan. Dat wordt weer een latertje. Wel weer ontzetttend genieten van de prachtige zonsondergang. Het lijkt hier Namibie wel zo oranje kleurt het zand nu. Het track is soms lastig te vinden en dit terrein geeft zo veel stof dat je best ver achter je voorganger moet blijven omdat je anders al die kuilen enzo niet ziet. Daarom proberen we een spoor ernaast. Totdat Patrick vol in de remmen moet omdat we anders een een groot gat in waren gereden wat door het water in het regenseizoen een heel stuk heeft weggewassen. We staan net voor de rand stil. Zo, we zijn weer goed wakker in ieder geval. We komen dan na 12 uur sturen in Bayanhongor aan. patrick heeft ontzettend veel last van z’n nek en zelfs de super pijnstillers van Jim willen niet helpen. De laatste paar dagen waren geweldig mooi maar ook heel intensief en vermoeiend. Iedereen is moe natuurlijk en het eten is verre van goed maar het gaat er toch prima in. Als wij dan om 10 uur naar onze kamer gaan komt pas die laatste groep van 5 aan. Ook zij hadden dus heel veel problemen gehad om de weg te vinden en hebben lang gestaan bij de gele mini van Luuk. Die had weer 2 banden aan flarden gereden en van 1 wiel is het grootste gedeelte van de wielbout afgebroken en nu kan het wiel er niet meer af. Toch heeft 1 of andere slimme Mongool toch zijn band vervangen zonder het wiel er af te halen. Slapen wordt dan lastig want recht onder onze kamer is er een soort van Mongolia got talent in de karaoke bar van start gegaan.