Dag 1, Het gaat beginnen

Goedenavond allemaal,
Tussen 21 uur en 21:30 waren de 5 auto’s, die gezamelijk zouden vertrekken compleet in Meerkerk.
Hans en Marinus stond een ieder al met een brede glimlach op te wachten.
De Landcruiser van het setje Ewoud en Christiaaan stond netjes te blinken.
Mooi gezicht. Echter schenen de koplampen van deze auto zo diagonaal de ruimte in. 1 grote lichtbaan van licht was vanuit de wijde omtrek te zien, komende uit het Drillguide gebouw. De vooraad drinken, eten en brandstof is in deze auto zeker genoeg om een heel leger uitgehongerde Moslim jongeren in Syrie te voorzien van eten en drinken gedurende 1 maand.

Vol afkeur bekijkt Hans de door de lokale Flakkeese Turk gewrapte landcruiser van Frans en John. Marinus heeft deze auto voor krassen netjes laten wrappen maar hoe snel dit gedaan is blijkt wel.

De autospotters van Autoweek hebben onderweg naar Meerkerk meerdere foto’s gemaakt van deze landcruiser, waarbij men dacht dat het om een nieuw type Landcruiser die met bubbels en extra mock up was ingepakt om het nieuwe type te verdoezelen.
Met als toetje op de taart de namen van Frans en John op de deur. Nounou nou wat een vertoning. Vol gelach en wrijven over alle vouwen wordt er naar de auto gekeken.

De Hilux van de Firma Hak is ondertussen ook gearriveerd, helaas is Peter niet mee ivm gezondheid, maar de vervanger zal dit zekers wel goed gaan maken…

Als laatste komt de Dehaco Hilux binnen rijden. Met zijn 3 tonige hoorn verwelkomt Frank een ieder en stapt al lachend uit.
De touwen, schepjes en sluitingen worden onderling per auto verdeeld en onder genot van een kopje koffie wachten we nog even op de groene kaart die allerijl door Tessa, de dochter van Hans vriendelijk gebracht. Tessa bedankt hoor…

We zijn even na 22 uur vetrokken en na alles te hebben afgetankt onderweg.

Allemaal welterusten en tot de volgende tussenstop.

De eerste rustplaats
Zo na een mooie 600 km te hebben gereden zijn we met de 5 auto’s beland op een parkeerplaats in zuiden van Duitsland. Dit even voor de grens met Zwitserland.De reis hierna toe is erg spoedig verlopen. Weinig drukte op de A61. Alleen wat “Jan Bootjes”, oftewel vrachtwagen chauffeurs on the road. Met de bakkies in de auto houden we regelmatig contact met elkaar en begint de humor al aardig los te komen.Als de weg maar een beetje bergop gaat blijkt ineens de mooie auto van Christiaan en Ewoud wel erg langzaam te gaan. Het autootje heeft het een beetje moeilijk om al dit gewicht van eten, water en al het andere boven te krijgen, maar naar beneden werkt dit weer in hun voordeel en wordt het gaatje snel dicht gereden.
Over bakkie oefenen Chris en Ewoud al hun zangkunsten.we blijven nu zeker wakker.In de auto bij Frans en John wordt de slaapplek al voorzichtig besproken. Als enige onderweg zonder daktent…..
Gaan zij half hangend in de voorstoelen liggen slapen of worden de 2 seconden tentjes gebruikt. Al heel snel wordt de keuze gemaakt en als voor bereidende handelingen. Besluit John onder het rijden de luchtbedden alvast op te pompen.
Ja hoor dit gaat super. De 1e is zo vol en gelijk de 2e maar ook doen. Oeps dan gaat wel erg hard. De hele achterruimte is ineens gevuld met luchtbedden.
Eens kijken of dat nog goed gaat komen?Tegen de tijd dat alles moe is en in begint te kakken hebben Hans en Marinus deze stek gevonden om paar uur vol gas te slapen en morgen laatste stuk naar Genoa te rijden.Wij duiken allemaal even ons mandje, daktent, tent of ander slaapmiddel in.De rust…..

edereen ontdooit en wakker
Goedemorgen allemaalNa een paar uur te hebben geslapen in een temperatuur van rond het vriespunt is iedereen weer wakker.
Vanuit iedere daktent komt de vraag of het overal zo koud was?
Nou allemaal was het een eensluidend antwoord dat het best fris was.
Frans op een leeggelopen luchtbed in tentje en John buiten op een luchtbed hebben net als Chris zo’n 869 vrachtwagens, 1123 auto’s en 3 motoren geteld die langs reden.Na ongeveer 1 uur slapen was een vrachtwagen chauffeur zo vriendelijk om zijn wagen te starten en lekker stationair te laten lopen. Allemaal andere geluiden dan thuis dat zekers.Chris, die in nabij gelegen restaurant 2 croissantjes en een bakkie koffie afrekent a 6 euro snapt hier niets van de bedragen. Je zou haast denken dat Chris voor eerst Flakkee af is.
Een lekker bakkie koffie na de koude uren smaakte in ieder geval heerlijk.

Na de kou van de nacht rijden weet zonnetje tegemoed. Voor de Gotthardtunnel is het nog bewolkt en grijs.
Wanneer we midden in de Gotthard zitten roept Frank om een plaspauze en wil in de tunnel stoppen, dan ook gelijk maar een bakkie doen. Haha ja de nood en trek in dit was zekers aanwezig maar we besluiten om dit maar na de tunnel te doen. Na de brand een paar jaar terug wellicht niet zo handig.Enkele kilometers na de tunnel vinden we een mooie parkeerplaats en kunnen we direct van zonnetje genieten.
Aan de zuidelijke van de tunnel schijnt het zonnetje, tenminste zo heet dat gloeiende ding als we dit goed menen te herinneren. Na zoveel kou en grijze dagen in Nederland zou je de zon haast niet meer kennen. Een heerlijke 15 graden geeft de meter aan.
John zet ondertussen een bakkie verse Douwe Egberts koffie. Even de juiste verhouding vinden maar een heerlijk sterk bakkie wordt het resultaat.We zijn ondertussen Italië binnengereden en dalen via de mooie kronkelige snelweg maar de Italiaanse kustplaats Genoa.
Netjes op tijd rijden we het haventerrein op.Na het nodige geregel met betrekking tot de papieren rompslomp, waarbij Leo, Theo werd en verder Willem was. Peter, ingeruild werd door Teun en verder als Ruud ging. Kortom een berg geregel en een gloeiende creditcard konden we inklaren en de boot Op.In de wachtrij staan diverse lokale bevolking. Ongelofelijk wat men op het dak meeneemt.
4 scooters op een Peugeot 206. Volledige meubel inventaris noem maar op.Kijken hoe laat we gaan varen. Het is hier in ieder geval vol zon, 20 graden en goed vertoeven.

We naderen hier de kust van Tunis. Gisteren zijn Patrick en Johan ook bij de groep aangesloten. De groep is nu compleet.Om nog even terug te gaan na onze avonturen op de boot beginnen we we eerst even bij de bezetting. De boot is ongeveer gevuld voor zo’n 15% en dit met name lokale bevolking en Tunesiers, die in Europa wonen en op vakantie en familiebezoek gaan.
Een groot aantal mensen die zo overvaren boeken geen hut of stoel om te slapen en slapen onder de trappen of in de gangen. Tevens eten ze hier direct hun eigen gemaakte eten op. De geuren en vlekken van dit eten zijn dan ook duidelijk zichtbaar.Na de nodige drankjes besluiten de keuken van deze italiaanse boot eens te proeven. Een rij met 12 hongerige leeuwen voor de selfservice balie. Dit duurt dan ook geen 2 minuten waarbij de vorken al rond gaan en van alle bordjes en bakken het een en ander geproefd wordt. Na een paar korte strubbelingen besluit het personeel maar te helpen in plaats van hier tegenin te gaan. De caissière mevrouw, een mooie Italiaanse, maar alleen iets te oud helpt ons vriendelijk. Frank beland dan ook al heel snel naast deze mevrouw en regelt uiteraard dat dit goed verloopt.Na het overheerlijk onder de lamp gegaarde eten, lees kippenvoer of misschien nog beter van de vloer geschraapte schnitzels nemen we nog een drankje.Bij onze wereldlessen op school menen wij te hebben opgevangen dat Allah alcohol verboden heeft. Wellicht geld dit niet op zee en de ene na de andere Tunesiër loopt al waggelend, met dubbele tong en bloeddoorlopen ogen over het schip.Rond een uurtje of 10 zoeken we onze luxe hut, van ongeveer 2m2 op en duiken we ons mandje in.De volgende morgen na een heerlijk bakkie Italiaanse koffie nuttigen we croissantje en doden we wederom de tijd met mooie verhalen over alle woestijn avonturen en nog meer grotere verhalen.Het wifi en internet is hier in Tunesië maar de vraag, maar we zullen proberen dit zo goed en zo kwaad te uploaden. Foto’s zullen we zekers later uploaden.

We rijden!!!!
Zo eindelijk. Aangezien we na 23 uur op een boot te hebben gezeten wij allen zeker geen zeerovers, zeelieden, Verenigde Oost Indische Compagnie leden en Somalische piraten in spe zijn. Zijn we blij weer vaste voet aan wal te hebben gezet.Voordat we aan wal komen en we na geduldig wachten voor de trap richting de dekken waar de auto’s staan bij de auto’s aankomen en deze tactisch hadden neer gezet bleek de accu van de auto van Frans en John geen prik meer te hebben en hebben we middels hulp van Hans de auto middels startkabels gestart.
Weg tactische voorsprong en kunnen we als laatste aansluiten in de rij van de douane.De boot afgereden begint de poppenkast van de douane en andere zeer interessante druk bewegende mannetjes.
Bij hokje A aangekomen zit een ietwat norse douanier voor papiertje A. Wetende dat wij aan board de man 3 formulieren moesten invullen. Dit alvast voor aan de wal.
De ietwat norse man grist de papieren van de chauffeur uit de hand. Papiertje 1 wordt niet eens bekeken en in de hoek gegooid.
Op papiertje 2 wordt een stempel gezet en vervolgens het 1 en ander in een pc uit het tijdperk Commodore gezet. Paspoort gescand en vervolgens de bijrijder aan de beurt,waarna we verder kunnen.Volgende tussenstop is de controlerende douanier, maar alvorens deze te hebben bereikt is zijn hulpje die je heel vriendelijk helpt met het zoeken van de juiste papieren en alvast een deel heel vriendelijk invult. Druk gebarend en vol overgave vult ie 3 velden in en geeft vervolgens het kaartje aan de meneer in uniform.
Deze kijkt vlug in de auto en aangezien ons Arabisch best goed is geven wij vlot antwoord dat we niets in te klaren hebben. Tenminste geen drugs. Aangezien we wel genoeg bier bij ons hebben om 3 avonden bij de heren van Amstel live de bar te voorzien, knikken we vriendelijk nee niets aan te geven.
De ijverigheid van het hulpje wordt nu wel duidelijk. Het enige waar hij zo druk mee was is zijn eigen fooi veilig te stellen. Aangezien er een aantal Flakkeeenaars bij zijn vangt hij buiten een kauwgompje echt bot.Papiertje 2 is ingevuld en iedereen komt vlot door de controle heen. Leuk om te weten dat wij apart worden gehouden van de lokale bevolking. Zij staan in andere rijen en zoals eerder geschreven en op de foto gezet afgeladen met spullen, moeten de meeste de gehele auto uit laden en laten zien dat men geen verboden spullen bij zich hebben. Op de vraag of men dit er ooit weer inkrijgt. Ja uiteraard lukt dit, want alles wat er niet inpast gaat gewoon bij de rest op het dak. Of dit nu 1 meter hoog wordt of 2 meter. Geen probleem.Nu kunnen we met al de papiertjes naar volgende douane hokje. Speciaal voor Dirk-Jan we hoeven nu geen stempels te jatten en laten hier netjes de auto in ons paspoort zetten. Alle auto’s dienen namelijk ook het land weer te verlaten en als men dit niet doet komt men ook Tunesië niet uit.
Eindelijk de auto staat in het paspoort. Nu na hokje, ik weet de tel niet meer. Een vriendelijke vrouw met snor en de stem van een huilende Petty Brard vult in de computer, uiteraard 1 uit het tijdperk flinstones wederom een aantal gegevens in.
Nog 2 auto’s te gaan……
Wat nu? Ja hoor de ICT afdeling is vermoedelijk bezig met de printer te updaten. Wetende dat deze matrixprinter nog gebruikt is bij het uitprinten van de bouw van de 1e piramide in Egypte staan we zekers 20 minuten te wachten totdat de laatste papieren binnen zijn.Eindelijk we kunnen richting de poort. De laatste controle van een douanier is geweest. Hij bekijkt of we alle papieren hebben. O nee 1 meter voor de poort wordt echt het laatste papiertje uit onze handen gegrist en rijden we het terrein af.
Buiten de poort staan diverse bedelaars in zelf gemaakte rolstoelen. Verkopers met vlaggetjes en andere ondefinieerbare spullen proberen nog wat geld te verdienen.
Snel rijden we verder en zijn we nu in donker onderweg naar camping Douz.Tot de volgende update.

Bivak 1
Vanaf Tunis zijn we gisteren via het bergdorp Matmata richting het laatste dorp voor de woestijn, Douse gereden.
In het donker door een land als Tunesië rijden is heel wat anders dan Europa. Half verlichte auto’s en hier en daar geheel gedoofde verlichting is regelmatig aan de orde. Ook de lokale zelfmoord Afrikaan staat klaar om zijn laatste adem uit te blazen als hij geheel in zwart gekleed op de snelweg loopt.
Meerdere pickups met koeien of schapen achterop halen we in. Zelfs koeien die wagenziek zijn moeten mee en liggen met een spanband vast gesjort in de laadbak.1 voordeel van het late rijden is dat er weinig verkeer op de weg is en we met weinig op onthoud kunnen rijden.
Vanaf de snelweg draaien we de lokale weg op en passeren we diverse dorpjes. In deze dorpjes is voor de meeste het laatste gebed vermoedelijk al gepasseerd, want lijkt het een uitgestorven boel.
Zo hier en daar probeert met door heel hard te zwaaien en te roepen ons te doen stoppen en het een en ander te verkopen.
Flessen en jerrycans benzine opgestapeld en verlicht met een peertje siert de verkoopwaar.
Een dorpje verder hangen de schapen aan de achterpoten, de een verder in het proces als de ander. Schaapje Bert is ondertussen al gestript en onder huidje hangt hij lekker te worden. Zijn neefje Hans staat nog vast gebonden aan een paal op een halve meter afstand te kijken hoe Bert niets meer terug zegt.
Al wuivend proberen de mannen Bert aan ons te verkopen, maar het zand roept en we rijden door.Bij iedere rotonde en dorpje staat er wel een politie auto of agent die lokaal vervoer aan de kant zet. We komen overal zonder te hoeven stoppen langs.
Bij rotonde nummer 96 staan een aantal auto’s stil. Vermoedelijk is de tachograaf voor deze dag vol. Niet dat men dit ooit controleert maar chauffeurs en andere mensen liggen netjes op een rijtje naast de auto te slapen. Het waait nog steeds stevig en men is wel zo slim om aan de goede kant van de auto te gaan liggen en daarbij de wielen als bescherming nemen.
Zo hier en daar zien we de wind niet minder worden en net zoals in de oude Western films rollen de dorre struikbossen over de weg.Zo’n 45 km voor Douz, het laatste dorp maken we rond 00:30 bivak en slapen we voor eerst in het begin van de Sahara onder de sterrenhemel. We zijn van de weg afgedraaid en rijden op een klein smal weggetje langs een hek. Dit blijkt iets van een boerderij of zoiets te zijn. Uit een hokje, waar je thuis je hond nog niet in laat slapen komt een mannetje lopen en vriendelijk begroet hij ons in het Frans.
We maken duidelijk dat we hier overnachten en met de geur van iemand die na de geboorte niet meer gewassen is komt hij vriendelijk bij ons staan.
Bij de eerste sigaret te zien biets hij uiteraard een sigaret en vraagt hij gelijk maar om een biertje. We geven hem er 1 en dan komt zijn baas aanlopen waarbij hij wel heel erg snel het biertje verstoptWe drinken uiteraard ook wat en onze Tunesische vriend is wel heel erg vrij en blijft maar om meer bier vragen. Vriendelijk houden we het bij 1.Rond de klok van 2 ligt iedereen in zijn mandje en vallen we in slaap.Rond 6 uur zijn Frans en John wakker en zetten alvast een bakkie koffie en maken ondertussen een boeren omelet voor een ieder klaar. Rond half 8 arriveren er lopend zo hier en daar wat meer personeel en als topper stopt er een pickup waaruit ongeveer 2 voetbal elftallen komen en men aan het werk gaan.Rond half 9 vertrekken we en rijden we Naar Douz. Hier zullen we de auto’s aftanken. Zo’n 55 euro cent per liter kost hier de diesel.
Ook zullen wij hier nog wat brood en laatste boodschappen doen alvorens we echt de Sahara inrijden.Tot het volgende deel…

Douane deel 13
Goedemiddag allemaal,We zijn weer terug in Douz. Bij het betreden van de woestijn zojuist worden we ineens tegen gehouden door 3 man die op de weg springen.
Na veel heen en weer gebabbel met handen en voeten stappen de mannen in de auto en brengen ze ons naar de douanepost alhier. Dit is post 76 die we nu passeren.
Er blijken een aantal Italianen die dachten wel in de woestijn te kunnen rijden vorig jaar problemen te zijn geweest.
Ze zijn verder gaan lopen en door lokale bevolking bij toeval geheel uitgedroogd, naakt en gek geworden van het zonnetje gevonden.
Sinds die tijd is het verplicht een gids mee te nemen.Na wederom een aantal hokjes te zijn afgegaan door het gehele dorp en een gids te hebben geregeld, zitten we nu op de lokale camping.
Ondertussen was John al op zoek geweest naar de lokale bakker en na heel even zoeken springt hij bij een passerende brommer achterop en roept a pain, a pain. De man begrijpt het en rijdt via tig straatjes naar inderdaad de bakker. Na hier 6 verse stokbroden nog warm en omgerekend 70 cent armer weer achterop springt voegt hij zich weer bij de groep.
Netjes geeft hij de man 5 dinar oftewel 2,5 euro. Vriendelijk knikt de man en rijdt weer weg op de brommer.Na een rondje op de markt te hebben gelopen verschijnt ineens de brommert meneer en krijgt John zijn 5 dinar terug. Met de mededeling dat hij zich schat geld te hebben aangepakt excuseert hij zich.
Er zijn nog eerlijke Noord Afrikanen blijkbaar. Ondertussen kopen we wel diverse spullen in zijn winkeltje en de man is nog steeds blij.Op de camping wordt er wat soep in de smaken tomaten en erwtensoep gemaakt. We denken uiteraard met de thuis zittende familieleden mee en nuttigen de erwtensoep in een temperatuur van 30 graden en heen wolkje aan de hemel.Even voor 1 vertrekken we weer, niet voordat Frank tijdens het opruimen nog even in wen wespennest grijpt en al gillend en joelend over de camping rent.Met de gids erbij gaan we aan poging 2 beginnen.Poging 2 is gelukt en even voor 1 uur als een stel kleine kinderen op weg naar de eerste attractie van de Efteling.Om een goed voorbeeld te geven. Als we Douz verlaten houd de weg al heel snel op en gaat deze over in stenen en zand. Na ongeveer een uurtje stenen, zand en wasbordjes te hebben gereden beginnen de eerste kleine duintjes van zand zoals deze in een zandloper terug te vinden is.De vraag is nu uiteraard niet of we vast komen te zitten maar meer wie het eerst vast zit.
Ja hoor uiteindelijk is het zo ver. De eerste die zich vast rijdt is Teun. Van harte Teun mede namens de organisatie feliciteren wij je met dit heugelijke feit en vertrouwen erop dat je vanavond vrij houdt van drank.Niet heel veel later rijdt Frank zich ook netjes vast in een mooie duunenpassage. Voor kenners zoals Jan, Anco en Dirk Jan. Dit is de passage van een middag ploeteren vorige editie.
We vergeten nog te vertellen dat Hans omwille van de groep zich vast rijdt en kan laten zien hoe mengen beste los getrokken kan worden.
Frankie nam zojuist een iets andere route dan Hans, waarbij Hans uiteraard verhaal gaat halen over de te nemen route.
Na gebruik van wat rijplaten en wat duwen komt ook Frank door de passage en krijgt Ronald van Hans ook nog wat hulp.Op weg naar Ksar belanden we bij het Romeinse kasteel, een ruïne midden in de woestijn. Vanaf deze heuvel kan je de oase zien liggen.
Nu nog even naar de oase rijden. Echter een mooie serieuze duinenpartij dient dan eerst te doorstoken te worden. Hans en Marinus geen aan dat ieder op zich de weg naar de oase dient te maken.
Een paar mooie vastzitters als resultaat.Momenteel zijn we allen op de oase aangekomen en nemen we een duik in de immer gevende bron.

Deze morgen na een heerlijk smac ei ontbijt ruimen we de auto’s in om de oase Ksar te verlaten.Mooi in colonne verlaten we de oase, met de gidsen voorop. Na een aantal kilometers te hebben gereden stoppen de gidsen ineens en blijkt dat we de camping niet hadden afgerekend een beetje Zeeuws uiteraard. Frans en John vonden s laatste auto de eigenaar al zo raar zwaaien. Maar ach de mensen hier doen wel raardere dingen.Na snel even te zijn omgekeerd en te hebben betaald rijden we verder.
In de verte doemt er een wand van zand op. Moeten we hier over? Phoe Hey. Dat wordt serieus. Voor de
Trip van september. Dit is de partij duinen van tijdens het eten met de quads vorig jaar.
Hier en daar wordt er vast gereden, maar er wordt ook mooie stukken in deze passage weg gewerkt.
Een paar spannende momenten als Leo achteruit een gat in stuurt en de Hilux wel erg schuin hangt. Met wat hulp, verloopt dit goed en vervolgens Patrick, die de landcruiser spannend maar met gas erop mooi serieus schuin laat passeren.Gedurende de dag steekt de wind langzaam op en gaat het harder en harder waaien. Op een gegeven moment komen de duinen verticaal voorbij. We belanden midden in een zandstorm. Enige wat we zien is een zee van zand die met de snelheid van de Italiaanse fyra trein, net uit de fabriek rijdend ons horizontaal in ons gezicht snijdt.
Op dit moment zitten we gelukkig niet heel veel vast, maar de keren dat we de auto moeten verlaten worden we gezandstraald. Onze huid lijkt dan zeker wel op die van een tot in de puntjes gepolijste oldtimer. Echter overal waar haar zit, blijft dit zand en lees ook stof kleven. Als ware levende zandkastelen en sculpturen lopen we over de duinen.Rond een uur of 5 beslissen we om nog maar even door te rijden in verband met de wind.Hans en Marinus. John en Frans nemen onderweg al spelend nog even een andere route. De andere hebben dit niet geheel in de gaten en na 15 minuten lijkt het alsof in een aflevering van Discovery “gestrand in de Sahara” zijn ze de andere auto’s kwijt. Gelukkig hebben we de bakkies nog en vinden we de groep terug.
De gidsen zijn echter de 2 auto’s gaan zoeken en nu zijn we de gids kwijt. Na 30 minuten komt de auto met de gids via het autospoor aanrijden. Na even met de gidsen te hebben gelachen rijden we verder.Even voordat het donker wordt maken we bivak en proberen we zo goed en zo kwaad bescherming te maken tegen het zand dat nog steeds met de storm wordt mee geblazen.
Een tijdelijk ingerichte gaarkeuken tot onze beschikking maken Leo, Frans en John een heerlijke nasi kip ajam pangang en bami met gehaktballetjes in pinda en pittige saus. Hier een daar wat zand. Nou meer overal zand smaakt het eten heerlijk.Later de avond gaat de wind gelukkig liggen. En maken we middels een gevonden quadband een vuur.Wanneer er bij sommige mannen vuurtje wordt gestookt, komen de ware pyromanen boven water. Johan en Chris gaan op zoek naar hout en sprokkelen rondom het kamp hout voor het vuur. Zelfs de voorraad van de gidsen moet er aan geloven.
Chris die een klein zakmessen heeft meegenomen. Lees het mes dat Rambo in 1 van zijn films gebruikt om de Vietnamese jungle door te steken, heeft Chris ook in zijn bezit.Met dit mes gaat hij samen met Johan ijverig aan de slag en maait in een omtrek van ongeveer 250 meter iedere struik boven het zand af.
Uiteraard gaat dit alles in 1x op het vuur. Best handig als de eerste landcruiser op ren afstand van 50 centimeter staat.
Al liggend bij het vuur. Zien we ineens dat we gezelschap krijgen. Een aantal schorpioenen en torren zo groot als een volwassen hamster lopen tussen onze benen door. Best wel interessant om te zien.Des te groter de vlammen des te gezelliger het wordt. De Bose soundbar gaat ook nog aan en plots een grote knal…
John heeft een deodorant spuitbus in het vuur gegooid en een knal die op omahabeach niet zou misstaan slaat het vuur uiteen. In de omtrek van 50 meter vliegen de brandende stukken houtskool door de lucht.
Frank en Leo lagen al te slapen en met hilux en al komt men minimaal 20 cm los van de grond. Overigens de oudere mannen waren wat moe en lagen ruim voor de eindtijd op bed en hebben niets van dit voorval gehoord.Welterusten…….

Bubbelen in meertje
Rond de klok van 6 uur worst de lokale gaarkeuken weer opgestart en wordt er door John in de woestijn zelf gemaakte broodjes gekneed en gebakken. De vaste hulp Frans zorgt voor een lekker bakkie koffie.
Samen met een gekookt eitje wordt dit alles allemaal weggewerkt.
Al het opgewaaiden zand van de afgelopen dag heeft de auto’s en ook de koppies aardig geel gemaakt. Zo goed en zo kwaad wordt alles een beetje schoon gemaakt.
Met name al het zand achter de ogen, geeft het idee dat bij iedere kijken en draai beweging het oog drijft in het zand.
De resten van het kampvuur ruimen we netjes op en met Frank als
Leverancier van sloop materiaal en Chris als oud ijzer transporteur, wordt alles netjes gescheiden en apart ingeladen.We rijden vandaag richting het meertje en met een beetje geluk wordt deze dag van werken beloond met een duik in het meertje. Op naar het meertje.We rijden door een paar mooie passages van nieuw opgewaaide duinen. Johan rijdt bij Patrick en in een schuin stuk rijdt Johan een band van de velg af. Gelukkig gaat hier alles precies goed en zoals men bij de formule 1 een pitstop maakt vliegt Chris de auto uit. En met het tempo van 12 formule 1 monteurs wordt de pitstop gemaakt.
Chris draait vakkundig en met veel emotie geweldig het bandje terug op de velg.
Als een kind dat voor het eerst zonder zijwieltjes fietst staan Chris en Johan te glimmen. Uiteraard Patrick ook.Teun en Ronald hebben ondertussen de hilux zo mooi vast gezet dat men op het rechter voorwiel na alles tot aan de bodemplaat heeft ingegraven. Het rechtervoorwiel staat alleen 20 cm los van de grond. Goed gedaan mannen, maar met een mooi trekje van Frans wordt alles mooi losgetrokken.Na een aantal mooie duinenpartijen rijden we verder over deels stenen en deels duinen. De gidsen stoppen ineens bij een stapel stenen. Hier blijkt een Duitse motorrijder te zijn overleden en laatste wat hiervan nog te zien is is een gemaakt monument van opgestapelde stenen. Helaas is de leisteen met de tekst kapot gevallen.Er duikt in de verte alweer een torenhoge partij duinen op. Heerlijk eens kijken of we hier overheen kunnen komen.
De gidsen zetten wederom een mooie track uit en met de nodige power en aantal keren proberen rijdt de gehele groep boven door de duinen, kuilen en over de kammen.Het laatste stukje geeft een geweldig uitzicht over de vallei. We moeten alleen nog even afdalen. De eerste 2 auto’s duiken het randje over en al surfend glijden de auto’s naar beneden.
Frank en Leo rijden zich net voor het eind serieus vast en met nodige gegraaf en vervolgens met een ruk van Hans komt Frank los. Echter Hans blijft volgas geven en trekt frank ongeveer 500 meter vol gas over de rand van de duinpan door. We liggen uiteraard allemaal op de grond van het lachen. Dit filmpje zal ook duidelijk maken hoe geweldig dit was.Teun onze lokale Maaskantje inwoner. Roept een paar lokale kreten over de radio. We liggen weer in een deuk als hij roept naar Hans “of ie um kun vulgn, want mijne hamdrem steut er nug up.. Jongehhh”De volgende die zich in hetzelfde gat waagt is Patrick. Met iet wat twijfel naar beneden en met een ferme klap komt Patrick tot stilstand. De auto kraakt zucht en steunt. De gehele neus van de landcruiser heeft zich in een zandduin geboord. Met een aantal man graven we de neus wat vrij en frank probeert met een paar ferme rukken Patrick los te trekken. Helaas te vast en met de lier van Patrick lukt het dan toch om eruit te komen.Na deze graafactie surfen we de duinenpartij van circa 75 meter hoog af.
We weten dat we nog maar enkele kilometers moeten tot het meertje en smachten naar een frisse duik hierin. De afdaling naar het meertje is er uiteraard ook weer 1 zo uit onze dromen. Rondom ons heen zijn een aantal motorrijders ook bezig om de weg naar het meertje te vinden. Vol gas trekken ze de toppen van de duinen aan poeder en het zand stuift meters hoog op. Een geweldig gezicht.Het meertje ligt rondom in kammen met duinen en is een bron waar als we erin springen warm water van 35 graden opbruist.
We spoelen al het zand heerlijk in het warme water af. Oren, ogen, haar billen en nog meer plekken worden volledig schoon geschrobd.Nadat alles schoon is maken Leo, Frans en John maken met 5 gasstellen een echte Hollandse pot. Aardappel pure, stoofvlees, rode kool en doperwten wordt bereid en nog sneller opgegeten. Als toetje maakt John nog even pannenkoeken met warm fruit.De avond wordt in stijl afgesloten met een beschaafd kampvuurtje, verhalen gaan de ronde. Rond 24 uur wordt tijd voor mandje en ligt iedereen heerlijk te ronken. Hier en daar ligt er een aantal mannen op de rug en komt er genoeg gesnurk vrij.

6 uur in de morgen de temperatuur geeft 6 graden aan. Het zand is koud. Uit de tenten komt zachtjes aan wat geluid en iedereen ontwaakt.Uiteraard na een ontbijtje salami-ei ruimen we onze plaats op en hervatten we onze reis richting Douz.
De laatste mooie duinenpassages van gisteren gaan we uiteraard nu tegen gesteld rijden.Het zou vandaag makkelijker moeten zijn maar niets is minder waar iedere auto komt deze morgen wel vast te zitten en sommige meerdere keren.
Iedereen probeert waar nodig zijn steentje bij te dragen en gezamenlijk krijgen we iedereen los.
Zelfs de gidsen en hun auto moeten we aantal keren los trekken.Op een duin rijdt frank omhoog en door de druk in de band floept de linker voorhand eraf. Midden in de duinen krijgen we de auto omhoog gekrikt en lukt het weer de band goed te krijgen.
Hierna blijkt het rek op de Raptor los te staan en er een aantal dingen te zijn verbogen. Met wat kunst en vliegwerk lukt het ook om alles weer vast en recht te krijgen.Onderweg naar Douz vermaakt onze Teun ons via het bakkie met de lokale Maaskantje moppen.Half de dag maken we een korte stop en zorgen we voor een nieuwe soort soep. Chinese Tomatensoep, groentesoep, cuppasoup, en pittige tomatensoep wordt tot 1 soep gemaakt. Het zonnetje straalt hard. Links en rechts worden de kopjes aardig rood.De soep heeft Chris goed gedaan. Ineens staat de landcruiser stil en zit Chris gehurkt tegen het achterwiel. 2 witte billen steken gigantisch af tegen de blauwe auto en het gele zand.
Hans kan het uiteraard niet laten en maakt in de naast gelegen duin een burnout en de witte billetjes zijn ineens geel. Chris wordt volledig in zand gezet. We liggen uiteraard op de grond van het lachen en graven hierna Chris weer uit met in de gedachten de grote hoop, Chris net geproduceerd heeft.We proberen vandaag de camping in Douz te bereiken maar rond 17 uur in laatste grote duinen passage in de laatste 25 meter heuvel op loopt er bij John en Frans ook een band af. Na een half uurtje zit de band er weer op en besluiten we bivak te maken. De camping in Douz halen we niet meer.
Heerlijk als echte mannen die maanden lang door de woestijn zwerven. Geuren van zweet, bloed en mannen hangen rond in het kamp. Met name alle eieren en uien zorgen voor een waar muziekconcert in alle toonhoogtes.Chris en Johan hebben met behulp van lier en auto een grote voorraad hout verzameld. Heerlijk een mooi groot kampvuur, waarop alles wordt gegooid er niet meer nodig is. Stoelen, luchtbedden, diesel, gasflesjes, brandblusser en al het afval wordt op deze manier vakkundig door Chris en Johan verwerkt. Zwarte rook, en meters hoge vlammen als gevolg.

Vuurtje in het meubilair
Het laatste bivak in de woestijn vandaag. We ontwaken midden in de duinen. Nog een laatst stukje door de duinen vandaag.
Het vuur van gisteren brand nog. Eitjes gekookt en verse koffie wordt gemaakt.
De gidsen maken de laatste dagen nog wat vers brood.
Hans en John vol in training voor Alpe d’huzes lopen samen zoals de andere dagen samen nog een aantal duinen voor training op. Mooi om deze mannen te zien trainen en zweten.
Na het ontbijt pompen we de banden op en rijden we richting de piste.
Een snik want de hoge duinen zijn voorbij. Helaas we hebben zo genoten van de duinen. Echt geweldig.
Na een uurtje door de duinen rijden we de piste op. Onverharde weg van 200 meter breed, zo uit de Dakar geplukt duikt voor ons op. We rijden via deze wegen terug naar Douz.In Douz aangekomen nemen we afscheid van de Sahara en zullen we via atlas gebergte terug rijden naar Tunis.In Douz tanken we de auto’s weer af en pompen we de banden weer tot asfalt druk.
John houdt ondertussen een lokaal scooterrijder aan en haalt bij de verse bakker een aantal stokbroden.Een nieuwe route is in de garmin geladen en we zullen nu richting de grens van Algerije rijden. Na een stuk afvalt duiken we weer onverhard.
1 rechte lange weg met heuvels berijden we. Kilometers lang rijden we rechtdoor. Zand en stenen passeren onze wielen. Links en rechts af en toe een grote klap. Na een paar uur rijden stoppen we en eten we het verse stokbrood met Nederlandse kaas. Heerlijk. Na een heerlijke lunch rijden er verder.Ineens roept Teun over het bakkie “Marinus ik hoor wat rammelen”
We stoppen en een korte blik is genoeg om te zien dat de schokbreker afgebroken is. De schokbreker heeft de ashoes geraakt en is gescheurd. We besluiten de auto op de krikken en proberen de schokbreker achter het bevestigingspunt te krijgen, om toch door te kunnen rijden.
Met een aantal mannen en een spanband krijgen we de breker op de plaats waar we hem willen en staat deze redelijk geborgd. Alleen het volledig uitveren moet vermeden worden. Aan Teun is dit wel weggelegd om met finesse om te gaan met dit spul.Na een paar uren komen we in 1e dorp en proberen we een breker te kopen maar helaas. We rijden een dorp, nou meer een stad van 120.000 mensen zoeken we eerst een camping. Op de camping is het rustig en krijgen we mooi het halve terrein tot beschikking.
Marinus en Patrick gaan ondertussen op zoek naar een schokdemper.We besluiten van de BBQ van de camping gebruik te maken. Hans en John gaan met de camping beheerder naar de lokale slager om kamelenvlees te kopen. In een klein winkeltje, waarbij de koopwaar op vlees lijkt van een dier dat er al een aantal weken heeft gelegen. Een groot hakblok staat midden in de zaak. Rob Geurts van de smaakpolitie zou hier met een keuring niet eens binnen stappen. Het hakblok ziet eruit als of dit al jaren niet is schoongemaakt.
We nemen een kilo of 2 kamelenvlees mee en besluiten de groep zeker niets te vertellen over de winkel. Aangekomen bij de rest vertellen we dat we in een mega mooi winkelcentrum zijn gelaagd.Personeel van de camping maakt het vlees op de BBQ klaar en Leo en John maken ondertussen een pan met saté balletjes en curry balletjes.Ondertussen zijn er 2 heren kappers op de camping aangekomen. Zij gaan ons even heerlijk verwennen met een knip en scheer sessie. Als ware diva’s nemen we beurt na beurt plaats op de 2 stoelen en wordt naar wens alles geknipt en geschoren.
Leo neemt plaats en roept ook mijn haar maar knippen. De tondeuse raced met een snelheid van een formule 1 auto over het hoofd heen. We liggen in een deuk als Leo er net als een geplukte sahara kip uit de stoel stapt.Na het eten en de knip en scheer sessie is het tijd om het vuur aan te maken. Best bijzonder dat men tussen de palmbomen op een camping gewoon mogen stoken. Personeel helpt met het maken van het vuur. Mooi vlammetje van 1 meter hoog.
Marinus en John hebben stiekum een gasbusje in het vuur gegooid. De helft van de groep heeft dit niet gezien en na een paar minuten een grote knal. De camping eigenaar komt 1 meter los van de grond en draait als Epke Zondervan een 3dubbele salto. Al scheldend en vloekend springt de eigenaar heen en weer.
Iedereen ligt in een deuk, na het schrikken. Het blikje is alleen tegen been van Leo gekomen. Gelukkig valt de pijn mee.
De eigenaar is bang dat het leger en politie hier de boel komt sluiten en vraagt aub rustig te doen. We geven de Eigenaar een aantal biertjes. En na weer een rondje over de camping gaan er een aantal eetkamerstoelen en een tafel op vuur. De eigenaar gilt en roept uiteraard weer. Maar een biertje doet wonderen.
Uiteindelijk eindigt de avond zo dat de eigenaar zelf spullen op het vuur gooit.
Het hotel erachter heeft in ieder geval een mooie show gehad.De boorwereld waarin Hans en Ronald leven is uiteraard een harde wereld. Deze eist zijn tol. Beide mannen blijken aardig vermoeid te zijn en vallen naast elkaar bij het kampvuur in slaap.

Gisteren zijn we aangekomen in Tunis.
Een deel van de groep vliegt terug en het andere deel gaat via de boot naar Genoa om het laatste stuk nog te rijden.We nemen op het vliegveld afscheid van elkaar. We hebben deze week een geweldige onvergetelijke ervaringen opgedaan.Via deze weg wil ik namens de groep Hans en Marinus bedanken. Zij hebben er voor gezorgd dat we deze onvergetelijke ervaringen rijker zijn. Ook een klein woordje naar de groep. De week is met zijn allen tot een waar succes geworden. Super.Ik hoop dat de verhalen en de dagverslagen een beetje duidelijk en leuk te lezen waren voor het thuisfront, dit vanaf een telefoon.
Bedankt voor de leuke reacties.De groep april 2013
John.

2 Comments

frank berbee

april 20th, 2016

leuk om dit te lezen , bedankt

frank berbee

april 20th, 2016

leuk om dit te lezen, tks, frank

Leave a Reply