Dagboek 13 oktober Cairo naar grens Libie 700 km
Dat we in Cairo zo geweldig zouden eten had ik nooit verwacht. Echt in de top 10 van best gegeten ooit. Als we op de kamer komen staat er zelfs een taartje voor Patrick z’n verjaardag. Heel attent. Top hotel dit oude Oberoi. Vroeg weer op, 7 uur in de auto.We doen er een uur over om chaotisch Cairo achter ons te laten richting middellandse zee. Wat een volslagen idioten hier op de weg. Je schrikt je regelmatig een hartverzakking als er weer eens een spookrijder je tegemoet komt. Er is hier een 4 baans weg met een middenberm en toch zien we een paar keer iemand op onze helft. En dan nog hard knipperen met de lichten ook! We zijn om 2 uur al in Marsa Matruh en Patrick ziet meteen het traffic office waar we onze papieren zouden moeten regelen. Wist niet dat Patrick ook Arabisch kon lezen Hier kunnen ze ons niet helpen, moet in Sallum, net voor de grens. Moet nog kunnen voor het donker. Al zo’n 10 km voor dit dorp staan er aan de rechterkant van de weg kilometers vrachtwagens geparkeerd. Hmmm dat is geen goed teken. Ook hier willen ze ons niet echt helpen en worden we naar de grens gestuurd. Nou ja, dat moet dan maar, hier kunnen we toch ook nergens fatsoenlijk overnachten. Het is dan 5 uur als we beginnen aan de 8 kilometer beklimming richting de grens. Het gaat hier behoorlijk steil omhoog en het is eigenlijk niet meer dan een smalle 2 baansweg. Ook hier staan de vrachtwagens langs de weg en proberen ze daarnaast 3 rijen dik naar boven en naar beneden te komen. We hebben nog nooit zoiets gezien, wat een chaos. Veel roepen en wijzen en toeteren naar iedereen en zelfs een vierde rij probeert zich te vormen door de ‘berm ‘. Ik vind het knap hoe kalm Patrick dan toch blijft en de Toy soms tussen onmogelijke stukken weet door te sturen. Het bestelwagentje wat voor ons rijdt wordt namelijk wel een paar keer geraakt door een vrachtwagen. Overal hangt de geur van verbrande koppelingsplaten en ik krijg al visioenen van doorgetrapte remmen zoals van de week. We komen bij de eerste politiepost en er wordt eerst gezegd dat we niet door mogen. Alleen mensen met paspoort van Libie of Egypte mogen door. Uiteindelijk laat de baas ons wel door en wordt vrij snel het carnet en zo gestempeld. Nummerplaten er af en nog een laatste stempel in ons paspoort. Tja en daar gaat het dan toch nog mis. Na 4 uur smeken, geld aanbieden en proberen worden we met nieuwe Egyptische nummerplaten weer terug gestuurd. We bellen nog met Hadi, het contact van de HAT in Libie, maar ook hij kan niks voor ons doen. Zolang Egypte ons niet laat gaan kan hij niks voor ons betekenen. We kunnen het gewoon niet geloven dat dit ons overkomt. Je mag alleen het land in als je op een luchthaven aankomt. We waren natuurlijk gewaarschuwd maar dachten dat ons dit toch wel zou lukken. We rijden dan weer 100 km terug naar een hotelletje in de categorie van veerboot Lake Nasser maar we hebben geen keus. wild kamperen lijkt hier geen veilige optie. Ruim 700 km verder en zeker heel teleurgesteld gaan we in dit vlooien hotel binnen. Het is dan 11 uur en we hebben sinds vanochtend 6 uur niks meer op. De keuken ziet er hier niet echt aantrekkelijk uit dus het wordt een noodle soepje uit eigen doos . En dit op Patrick z’n verjaardag notabene!
0