Dagboek 11 januari naar Mozambique

Dat voelt heel anders na zo’n lekker nachtje slapen. Patrick gaat de auto een beetje opnieuw indelen en alle spulletjes opzoeken die we vorige keer hadden achter gelaten, zoals satelliettelefoon, camera en radio. Ik werk het eerste dagboek bij. De mensen hier zijn ook weer super vriendelijk. Ze kunnen alles gebruiken wat wij weg gooien; lege shampooflesjes, lege waterflesjes, plastic tasjes enz. Dit is wat de portier van het hotel mee neemt. We zoeken een supermarkt op om onze koelkast te vullen en deze is verrassend mooi en heeft echt van alles. We slaan van alles in en gaan richting de grens met Mozambique. Onderweg komen we langs kilometers lange theeplantage’s er komt geen eind aan. We rijden de weg af om wat dichterbij te kijken en daar zijn allemaal mensen aan het plukken. We mogen foto’s maken maar dan willen ze wel suiker hebben voor de thee. Dat hebben we niet, dus we mogen ook geld geven om suiker van te kopen.. Als we ze wat geven willen ze ook allemaal poseren en iedere keer op het scherm kijken naar her resultaat. Het is hard werken hier in felle zon en zo’n 32 graden. We stoppen nog eens bij een stalletje met mango’s. Een zak vol mango’s kost hier 10 cent! En lekker dat ze zijn! Inmiddels zijn we bij de grens na zo’n 100 km sinds vanochtend. Dit gaat ook vrij soepel, alleen het visum maken in Mozambique duurt wel even en kost 90 $ p.p. We hoeven geen wegenbelasting te betalen en al snel blijkt waarom. Meteen over de grens begint er een zandpad met heel veel diepe kuilen. Zeker in het regenseizoen is dit natuurlijk nog erger. Het is nu 4 uur en de dichtstbijzijnde plaats is 200 kilometer rijden. We hebben niet veel keus eigenlijk dus we doen dit toch maar. Langs heel dit stuk staan allemaal kleine hutjes verspreid en hier is echt niks. Om de 20 kilometer een waterput, dus zie je weer alle vrouwen sjouwen met water. Je ziet nergens afval, simpelweg omdat hier niks te koop is. Behalve dan af en toe een levende kip. Ze houden die ondersteboven aan z’n poten vast en zwaaien er mee als we passeren. Het pad is zo slecht dat de auto regelmatig in een put valt en dat gaat steeds meer bijgeluiden geven. Alles lijkt weer los te trillen, maar het is inmiddels donker dus we kunnen er niet veel aan doen nu. Verder hebben wij het prima naar ons zin, de auto doet het goed, we hebben een nieuwe cd met de top100 er op en we vinden het allebei weer heerlijk om hier te zijn. We zitten hier ook al behoorlijk lager als gisteren in Lilongwe wat nog op zo’n 1500 meter ligt. Nu nog maar 700 meter hoog. Om half 9 komen we eindelijk bij Mocuba aan, waar volgens de Bradtgids een paar hotelletjes zijn en geen camping. Wel zou je veilig kunnen staan bij een missiepost. Nou, die paar hotelletjes gaan het zeker niet worden, het ziet er niet uit. We besluiten toch maar bij die missiepost te gaan staan.