Wonen op Ximuwu

maart/2

Waar Corona een paar weken geleden nog ver weg leek, zitten we er nu middenin. In een lockdown zelfs. Wat op papier inhoudt dat iedereen binnen blijft, behalve voor een rondje supermarkt of apotheek. Zelfs alcohol en rookwaren zijn niet te koop. 

In de steden lijkt iedereen zich er redelijk goed aan te houden. Het leger is ook groots ingezet om alles en iedereen te controleren. Maar als wij na 10 dagen toch een keer die walk-in-fridge leeg hebben en ik mijn bestelde boodschappen ophaal bij de Spar, hebben de meeste locals net hun cheque geïnd. Ze staan  in dikke rijen voor de supermarkt.  Iemand in de rij wijst nog op wat snel in elkaar geflanste stickers die om de 1,5 meter op de stoep geplakt staan maar daar trekt bijna niemand zich iets van aan. En ook de richtlijnen van maximaal 50% bezetting in de auto’s is aan dovemansoren gericht als er weer zo’n wit Toyota busje stopt en er gewoon 17 man uitstappen. 

Veel locals lijken zich totaal geen zorgen te maken of het niet serieus te nemen. Bij de gate zegt David: “ dont worry, the lord will solve this problem” en Silias kijkt iedere avond naar Temitope Balogun Joshua , een tv dominee uit Nigeria en deze man beweert dat als de regen komt ook de Cholera weg is ( Silias blijft Cholera zeggen ipv Corona 🙂 ) Deze Temitope vraagt regelmatig aan al zijn volgers om een ‘kleine’ donatie. Daar wordt goed naar geluisterd want de beste man vliegt wel prive met een Gulfstream :)Nou Silias, als de regen het zou oplossen  dan was het hele probleem in Nederland al weg geweest denk ik !

Tja, het voelt wel raar dat nu het hele land op slot zit. De vader van Monique is overleden en Monique is nog  maar 4 dagen in Nederland als de aankondiging van de lockdown komt. Ze is dus maar net op tijd terug als de dag Lees meer...

maart

Het is weer olifantentijd op Ximuwu. De ene na de andere groep komt langs onze dammen en ze lijken allemaal in de mood om te badderen. Soms staan we wel meer dan dan een uur bij het water te kijken en op een zeker moment maken we ons echt zorgen om een heel kleintje die steeds kopje onder gaat. Dit kleintje is nog jonger dan een jaar want het past nog onder buik van de moeder. Prachtig om te zien hoe de hele groep dit jong beschermt. Maar zolang wij stil staan met de auto is er niet veel aan de hand en komen ze vaak dicht langs ons het water uit. De smalle doorgang naar het kleine dammetje voor wanneer er te veel water in een keer valt wordt door het groepje behoorlijk groter gemaakt. Blijkt een lekker plekje te zijn om je kont tegen aan te schuren als de modder te veel jeuk veroorzaakt.Zo zijn soms ook echt nieuwsgierig . Als we na een vluchtje net voor zonsondergang de hangaar binnen rijden staat er zelfs een olifant naast de deur. 

We krijgen eindelijk bericht na bijna 3 jaar, dat de uitslag van ons permanente visum klaar ligt. Aangezien er geen melding komt om te betalen voor het visum lijkt het 99% zeker dat dit negatief nieuws is.  Ik ben op veel dingen dol in dit land maar dit stinkt echt aan alle kanten. We voldoen namelijk volledig aan álle eisen. Ze zoekt gewoon net zo lang tot ze een reden hebben gevonden om weer een blanke buitenlander af te wijzen. Nou ja, binnenkort maar de uitslag ophalen in Kaapstad en protest aantekenen. Moet binnen10 dagen gedaan zijn en de uitslag laat gemiddeld tussen de 2 en 3 jaar op zich wachten. TIA !

Gelukkig krijgen we 2 weken later een mail dat de uitslag van ons 4 jaars visum klaar ligt in Nelspruit dus daar vliegen we meteen de volgende dag naar toe. Het is stralend mooi weer en het blijft altijd een prachtig vluchtje over dit groene gebied. En deze keer is het nieuws gel Lees meer...

februari

We hebben een paar  leuke dagen in Kaapstad met Marcel en Monique. Een aantal van onze favoriete restaurantjes staan op het programma natuurlijk want in Hoedspruit koken we altijd zelf. Maar na 4 dagen hebben ze weer genoeg van de drukte van de stad en gaan ze weer lekker terug naar Ximuwu. Wij gaan nog met Arjan, Bregje, Jasper en Annemarie naar het harvest festival bij Delheim en zo zijn de eerste tekenen van het najaar al weer in zicht. 

Vlak voordat we naar Kaapstad vertrekken bedenk ik me dat ik eens moet kijken tot wanneer m’n vliegbrevet eigenlijk nog geldig is. Nog 2 weken dus. En mijn brevet kan alleen in Europa worden verlengd. Ik ga dus in ieder geval naar Nederland en omdat het met Patrick z’n rug nog steeds niet wil vlotten besluit hij last minute toch ook maar mee te gaan voor een second opinion. In eerste instantie gaat alles nogal stroef maar gelukkig weet Perry een afspraak voor Patrick te regelen in Mill waar hij 2 zenuw blokkades krijgt.

We  huren ook 2 auto’s want allebei een overvol programma. Ik begin met het belangrijkste, m’n brevet verlengen. Heel leuk om weer eens met de Aquila én met Herman in Nederland te vliegen.  Nu neem ik me écht voor om voortaan altijd een uurtje de lucht in te gaan met een instructeur als ik in Nederland ben. Omdat ik thuis altijd alleen vlieg daag ik mezelf toch minder uit en ik wil natuurlijk wel naar dat ‘next level ‘

Ontzettend leuk om iedereen weer even te zien in Nederland maar we zijn ook blij om weer naar huis te gaan.  We horen dan al van M en M dat een leeuwin 3 welpjes heeft dus kunnen niet wachten om die te bewonderen. We hopen maar dat ze allemaal nog in leven zijn want moeders is al 2 dagen niet gesignaleerd .

Op de eerste avo Lees meer...

januari

Soms vergeet ik hoe heet het kan zijn in de zomer en dat je alleen maar binnen wil zijn met de airco aan. Met dik 40 graden doe je echt niet veel  en snap ik weer wel dat Silias en Cassius het midden op de dag altijd druk hebben met schoffelen ónder de carport. Wel mooi en zo herkenbaar voor de zomer is het heerlijke geluid van een kingfisher, de zoemende rode libelle’s boven het zwembad, de overijverige mestkevers en honderden sprinkhanen die opeens weer tevoorschijn komen.

Patrick maakt de laatste tijd voor ieder bezoek een persoonlijke film met daarin onder andere welke dieren ze hebben gezien. Nu zijn er natuurlijk een aantal standaard beelden die daar in voorkomen maar ook die worden allemaal opnieuw gemaakt nu alles zo groen is.Wat lastiger is natuurlijk om al die mooie plaatjes ook van de dieren te krijgen in het gras.

Toen wij bijna 3 jaar geleden een aanvraag indienden voor een permanente verblijfsvergunning dachten we echt meer dan voldoende tijd te hebben om deze ook te krijgen voordat ons tijdelijke 4 jaars visum zou verlopen. Helaas niet. Op aanraden van kennissen van ons in Hoedspruit gaan we deze keer naar Nelspruit om weer een nieuwe 4 jaars aan te vragen. Bizar dat het zo lastig is om alleen maar in een land te mogen verblijven. Dat we behoorlijk geïnvesteerd hebben hier en ook een aantal mensen aan het werk houden lijkt totaal niet belangrijk.

We gaan met het vliegtuig ( 35 minuten vliegen ipv 2,5 uur over een slechte weg rijden ) en ook daar hebben we te maken met zomerweer. Dikke opbouwende wolken en ik moet steeds 1000 ft hoogte bij vragen aan de verkeersleiding om een beetje uit de wolken te blijven …Later die week strandt er door zelfde omstandigheden een kennis van ons in Hoedspruit die onderweg is van Botswana naar Nelspruit en hebben we een wee Lees meer...

december

De cheta’s lijken echt hun plekje te hebben gevonden op Ximuwu. Ze zijn nu al een maand rondom de airstrip te vinden. Eerst 2 mannetjes en 1 vrouwtje maar helaas sinds een week of 3 zien we het vrouwtje niet meer. Ze was de laatste tijd ook wel erg mager en liep te manken. Dus we vrezen eigenlijk een beetje voor haar. Maar wie weet zien we haar binnenkort terug en heeft ze inmiddels kleintjes. Cheeta’s leven normaal alleen of hooguit bijvoorbeeld 2 broertjes samen. Ze zijn ook zo aan ons gewend want zelfs al staat Nobu hard te blaffen als ze komen drinken of al rijden we op de quads, ze schrikken nergens echt van. Als ik op een ochtend met Marcel ga vliegen staan ze vlak voor de start gewoon naast het vliegtuig ! En met mijn verjaardag zitten we aan een drankje bij de dam als ze even langs komen lopen. Wij vinden het in ieder geval geweldig die huiskatten.

Met de regen zit het tot dusver helemaal goed dit jaar. We kunnen ons niet herinneren dat het zo vroeg al zo uitbundig groen was. Al snel wordt het lastig om wild te spotten maar we zien wel volop baby impala’s en kleine zebra’s enzo. Zo heeft ieder jaargetijde toch wel weer iets speciaals.Vooral dit soort dieren blijft, wanneer er gras is, een beetje in de buurt hangen. Zo zien we bijna elke dag een groepje van 4 zebra’s met 1 heel kleintje. Totdat er gisteren opeens nog maar 3 grote zebra’s zijn… Paradijs is dit seizoen voor de jagers en de uitdrukking “grow fast or die young’ is momenteel zeker van toepassing.

Nobu is inmiddels ruim een jaar en is niet zo groot geworden als we hadden gedacht. Daarentegen is ze wel enorm gespierd en dat is ook niet zo vreemd. Vooral Monique gaat vaak met haar lopen op de airstrip en Cassius speelt iedere dag met haar. Dweil en bezem zijn favoriet speelgoed en de rest van de dag gaat ze in het elektrische  karretje liggen in de Lees meer...

november

Deze maand staat er geen bezoek gepland uit Nederland. Helaas wel een aantal ziekenhuisbezoeken. Patrick knapt nog steeds niet op en eindelijk krijgen we een beetje contact met de chirurg. Dit is echt een hele uitdaging geweest en dan voel je toch wel dat je ver van de bewoonde wereld bent. Patrick krijgt eerst een afspraak in Kaapstad. Daar werkt de chirurg 1 dag per maand met verkeersslachtoffers die hij ontvangt in een ‘guesthouse’ . Zo heet het op papier maar we wanen ons in donker Afrika als we daar aankomen. In een schimmig kamertje mogen we binnen komen en als Patrick op de behandeltafel moet klimmen, wat toch al lastig gaat, moet ik het ding vast houden want het dreigt in elkaar te storten.Lang verhaal kort, hij moet zich 3 dagen later melden in Johannesburg en krijgt daar onder een roesje een aantal cortisone injecties. Gelukkig werkt dat heel snel  en is hij  8 weken na de operatie eindelijk weer een beetje mobiel. Daar was  het wachten voor mij al op want ook mijn operatie heeft niet het verwachte resultaat opgeleverd. Dus opnieuw naar Kaapstad en onder het mes. Zo wisselen we elkaar af in functie van patiënt tot verpleger.Gelukkig houden Marcel en Monique de farm al die tijd al draaiende. Niet alleen is het gezellig om hier met z’n vieren te wonen maar op dit moment voor ons ook echt noodzakelijk en zo blijkt maar weer eens dat een goede buur beter is dan een verre vriend ! 

In deze periode speelt Zuid-Afrika de wereldkampioenschappen rugby en hoe raar het misschien ook klinkt, wij vinden het helemaal spannend en leven echt mee. We gaan zelfs  in de lokale kroeg kijken naar de kwartfinale en de sfeer is super leuk. Het voelt bijna of Nederland WK voetbal speelt. Ze winnen ook de finale en het is geweldig om te zien wat dit met het land doet. Opeens lijkt de strijd tussen blank en zwart niet meer te bestaan en de saamhorigheid is er Lees meer...

oktober

Patrick laat nieuwe shirts, hoedjes en jurkjes maken met het Ximuwu logo er op. Het is een beetje traditie geworden dat alle gasten zoiets bij aankomst  krijgen. Ook Silias, Monica en Cassius krijgen er een natuurlijk. ( Cassius vooral met de waarschuwing het niet opnieuw samen met z’n rode lakens te wassen )

Als ik Silias even mee neem naar het dorp omdat ik veel zware dingen nodig heb en ik nog lang niet alles mag met die schouder, kleedt hij zich snel om mét nieuw shirt en hoed op. Die gaat ook de hele ochtend niet af en bij de plaatselijke bouwmarkt kan hij maar nauwelijks zijn big smile verbergen als daar wat mensen staan te wijzen naar mijn auto. Echt leuk om te zien hoe trots hij is op de farm waar hij werkt en ook bijzonder om te zien hoeveel aanzien Silias heeft in het dorp. 

Dit komt voornamelijk door zijn leeftijd blijkbaar. Silias wordt eind van dit jaar 60 en dan wordt je door de jongere generatie nog met respect behandeld. Hij deelt meteen allerlei bevelen uit om zakken  in mijn auto te leggen en dat wordt ook meteen zonder morren uitgevoerd.

Hij gaat mee naar de supermarkt en ook daar mag ik niks doen van hem. Resultaat was wel dat m’n verse brood platgedrukt onder in het karretje lag  )

Het meisje bij de kassa vindt zijn outfit zó mooi dat ze vraagt of ze ook bij ons mag komen werken.

We gaan ook nog even langs de pinautomaat maar dit was een slechte timing van mij. Het is de laatste vrijdag van de maand en iedereen heeft net zijn salaris gekregen. Althans, ze hopen dat het overgemaakt is. Een mega rij voor de bank en bij werkelijk niemand rammelt die biljet teller. Ze druipen allemaal teleurgesteld af om waarschijnlijk morgen weer terug te Lees meer...

september

Ook Nobu maakt deze maand kennis met de minder leuke kant van de bush. Ze komt een spitting cobra tegen in de tuin en die spuugt in haar ogen. Althans dat is wat de dierenarts later zegt.
Patrick ziet Nobu plotseling met snel dik en rood wordend oog. Snel flink gespoeld met water en hup in de auto naar de dierenarts in het dorp want dit wordt heel snel erger en ze heeft duidelijk veel pijn en haar ogen lijken inmiddels pingpongballen zo groot en gezwollen.. De dierenarts geeft haar een aantal spuiten en druppels en dit moeten we de komende 36 uur iedere 2 uur doen. Bij geen actie was ze waarschijnlijk blind geworden. Tja heel vervelend maar gelukkig goed afgelopen. Inmiddels loopt ze weer vrolijk rond en is deze maand veel bij de buren te vinden die eerst Kevin en Luuk en daarna Nikki en Erik op bezoek hebben dus lekker veel actie.

De cheeta’s hebben inmiddels de airstrip ontdekt en komen nu echt met regelmaat terug. Het vrouwtje is alleen nog steeds mank en erg mager, dus hopen maar dat zij het redt. De grote droom zou natuurlijk zijn om ooit welpjes hier te hebben !

Ik ga nog een paar dagen alleen naar Kaapstad ( Patrick is bijna niet meer van Ximuwu weg te krijgen ) Even gezellig met Arjan en Bregje bij kletsen en nog eens op controle voor mijn schouder. Is opnieuw aan het ontsteken en 2 flinke cortisone spuiten later vlieg ik weer terug naar huis. Eindelijk lukt het me om de landing mee te mogen maken voorin de cockpit. Blijft toch een afwijking van al die private pilots dat ze in keer in zo’n echte cockpit willen zitten 🙂
Zeker gezien mijn vliegtuigje nog steeds wacht op ‘DE stempel’ is dit extra leuk.
Nu ik al zó lang niet zelf heb gevlogen weet ik pas hoe ontzettend graag ik dit juist doe !

Patrick heeft weer een nieuw speeltje gekocht wat betreft filmen. Een soort speelgoedauto en daar bovenop een film camera gemonteerd . Als je dan dus wat dichter bij de dieren bent kun je ze filmen van grond niveau en dit is Lees meer...