Mei/juni 2022

Behalve onze reservationist begint al ons laatste nieuwe personeel voor de lodge op 1 juni. Tijdens de hele procedure van sollicitatie gesprekken dachten we nog dat 1 juni een goede startdatum was maar nu blijkt dat de bouw toch enigszins is vertraagd. En dat komt deels ook omdat wij maar ‘gebouwtjes’ blijven toevoegen. Een andere reden is dat kort voordat de marmer wordt geleverd wij een bericht krijgen of we misschien voor de bar iets anders kunnen kiezen. Er is niet voldoende materiaal meer van wat wij een jaar geleden (!) hebben gereserveerd én betaald. Als er een foto wordt meegestuurd blijkt dit helemaal niet ons marmer te zijn ! Grote paniek. We hebben de keuze uit ons geld terug óf van een foto een ander marmer te kiezen. Nooit gedacht dat een 2e keuze marmer bij nader inzien zo goed uit kan pakken. En nee, ik laat geen foto’s meer zien van de lodge tot alles echt klaar is. En ander probleem dient zich aan. Als de marmer eenmaal tegen de douchemuur zit, blijkt dat de kranen verkeerd om gemonteerd zitten… Om geen risico te nemen met de marmer wordt de muur aan de achterkant helemaal open gehakt en alles opnieuw aangelegd. Tja, dát neemt tijd.

Aangezien we onverwacht bezoek uit Nederland krijgen op 1 juni voor 4 nachten besluiten we al het nieuwe personeel maar meteen in het diepe te gooien en ons huis als lodge in gebruik te nemen. Het krioelt hier dan ook van de mensen en het voelt heel raar om alles uit handen te geven. Ik doe geen boodschappen, ik kook niet, ik bereid helemaal niks voor en laat alles over aan Jess en haar team. Net op tijd zijn ook de nieuwe uniformen gearriveerd dus iedereen staat er gekleurd op als Jan en Karin arriveren. Alles verloopt heel goed en Jan en Karin genieten volop. Natuurlijk eten we inmiddels uit de aquaponics en we kunnen de hoeveelheid sla en ander groen met z’n allen gewoon niet aan!

Ik krijg op de dag van hun aankomst de vraag of ik een baby neushoorn kan vervoeren van een opvang centrum dichtbij de grens met Botswana naar een reservaat naast Klaserie. Eerst twijfel ik enorm omdat het hier allemaal zo druk is, maar Patrick weet me te overtuigen om deze geweldige kans niet voorbij te laten gaan. Dus snel naar het dorp om de achterstoelen er uit te halen en dan de volgende ochtend opstijgen meteen wanneer er voldoende daglicht is. Er vliegt een dierenarts met mij mee die zelf ook piloot is. Dat helpt altijd als je naar een onbekend gebied gaat. Dat kleine ding, nou ja klein..het weegt inmiddels al 95 kilo en zit samen met zijn teddybeer in een boma bij het dierenopvang centrum op ons te wachten. Zijn moeder is door stropers omgebracht toen hij zelf pas 2 maanden was. Gelukkig is hij op tijd gevonden en is hij hier liefdevol verzorgd de afgelopen 3 weken. Wachtend op de vergunning om verplaatst te worden.De dierenarts brengt hem in slaap en zo ligt hij de bijna 2 uur durende vlucht tegen zijn teddybeer aan achterin de Cessna. Bij aankomst op Kapama airstrip staat een heel team ons op te wachten en wordt Thaba naar een opvang hier in de buurt gebracht waar hij de komende 2 jaar zal verblijven. Uiteindelijk zal hij dan worden terug gebracht naar de vrijheid van het reservaat hier naast ons. Een druppel op de gloeiende plaat, ik weet het. Maar het was voor mij ontzettend leuk én emotioneel om weer een iets nuttigs met het vliegtuig te doen ! 

Jan en Karin willen natuurlijk ook mee vliegen maar dan hebben we wel stoelen nodig. Karin vliegt vast mee naar het dorp waar dit klusje snel wordt geklaard. Karin vindt het korte vluchtje al geweldig, totdat tijdens de landing hier thuis blijkt dat mijn remmen het compleet niet meer doen. Zoals altijd heb ik deze kort voor de landing nog getest op druk, dus dat komt als een volledige verrassing. Er is geen ruimte meer voor een doorstart en de baan loopt aan die kant ook enigszins af. Kortom, er is geen redden meer aan en met toch nog een behoorlijke vaart ‘vliegen’ we aan het eind van de airstrip het bos in. Aangezien we ook net volgetankt zijn, maak ik me vooral dáár zorgen over en maken we dat we zo snel mogelijk uit het vliegtuig komen. Alhoewel Karin zich aanvankelijk alleen druk maakt om de eieren die we net in het dorp gekocht hebben  🙂 Behalve ik gekneusde ribben en misschien een deukje in m’n ego, mankeren we allebei niks. Maar het vliegtuig is wel serieus beschadigd natuurlijk. De remleiding blijkt volledig te zijn afgescheurd en er is niks wat ik daar aan had kunnen voorkomen. Gelukkig maar dat dit defect niet de dag daarvoor is ontstaan met die 95 kilo los beest achterin !!

Karin geniet ook iedere dag van onze nieuwe spa faciliteiten in huis. Een van de logeerkamers is omgebouwd tot spa kamer en we zijn allemaal verrukt over Thandy’s behandelingen. En ze lijkt talent te hebben voor föhnen dus dat is ook iets wat al regelmatig geoefend wordt op Monique en Jess.

Als Jan en Karin vertrokken zijn staat er een 2-daagse eerste hulp cursus op het programma. Nuttig én een leuke team building tegelijkertijd. Ook is er tijd om af en toe op gamedrive te gaan voor de staff en een pizza avond bij ons thuis. Wat  onwennig om bij de baas thuis te eten in het begin, maar ze komen allemaal al snel los.

Mark moet zijn 3 jaarlijkse examen doen om zijn field guide kwaliteiten up to date te houden.Dus onder andere schieten op een bewegend doel. Iedereen kan weer met een gerust hart mee op wandel safari want hij schiet de ‘buffel’ tijdens het examen precies tussen z’n ogen.

Qua dieren hebben we ook weer totaal geen klagen. We zagen de laatste paar weken al met grote regelmaat een klein groepje wilden honden waar het leidende vrouwtje hoogzwanger van was. En ja hoor, 2 weken geleden vinden onze jongens de den. In eerste instantie zien ze de kleintjes nog niet maar horen ze ze wel piepen. Tot ze deze week wél tevoorschijn komen. Hoe speciaal ! Nog nooit eerder hebben wij zelf zulke kleine pups gezien.Een van de leeuwinnen van de troep heeft ook overduidelijk alle tekenen van pas geboren welpjes. Het is nu alleen nog maar wachten tot ze de tijd rijp acht om ons haar kleintjes laten zien !