september

Eindelijk lukt het Marco om een paar dagen naar ons toe te komen. Al een paar keer afgesproken maar Corona gooit steeds roet in het eten. Hij rijdt met een aangepaste Toyota door Afrika. Zoiets als wij deden in 2012; een aantal weken rijden en dan weer terug naar huis. Hij brengt Hans, een vriend van hem mee. Ze genieten volop bij ons en zien ontzettend veel in 4 dagen. Erg gezellig, enthousiast bezoek en wat leuk om te merken hoe onze moeite om het hen naar de zin te maken op prijs wordt gesteld.Ze kunnen maar 4 dagen komen want wij hebben een uitnodiging voor een ‘bush wedding’ die vrijdag. 

Jana en Willem gaan trouwen en willen dat vieren aan de olifants rivier met een groepje van 30 mensen. En iedereen komt met z’n tent. Patrick kan dit natuurlijk eigenlijk niet met z’n rug maar hij gaat overstag want dit is toch wel bijzonder om mee te maken. Het is bij ons in het reservaat maar  over slechte paden toch bijna 2 uur rijden.  Hoe anders is dit gedeelte van Klaserie. De locatie aan de rivier is écht een sprookje en als de bruid zelf met haar helikopter komt invliegen in haar trouwjurk hebben we allemaal kippenvel. Zo speciaal. Er is jammer genoeg heel veel wind maar het feest is er niet minder geslaagd door. Waar het eerst zo stil en vredig is, klinkt tot in de late uurtjes muziek en wordt er volop gedanst aan de rand van het kampvuur. 

We geven met een groepje vrienden 2 nachtjes in Sabi cadeau en het plan is dat ik hen zal vliegen. Jammer genoeg op de heenweg verstoord door al weer harde wind, maar ophalen lukt wel. Zoals ik het bijzonder vindt om met Jana in haar helikopter te vliegen, geniet zij juist weer van een vluchtje fixed wing.

Ook Jurie, een kennis van ons die zelf vliegt, vraagt of hij een nachtje zijn vrouw mag verrassen voor haar verjaardag met een bezoekje aan Ximuwu. Ze komen uit Nelspruit invliegen en slapen een nacht in de boomhut en braaien samen aan de dam. Echt romantisch.

De olifanten hebben weer zoveel gesloopt dat er dringend langs de paden opgeruimd moet worden. Cassius an Silias brengen allebei een vriend zonder werk mee die graag een aantal weken willen helpen. Ze krijgen de opdracht om de 2 nieuwkomers vooral niet alleen te laten in de bush want er loopt toch van alles rond waar zij niet aan gewend zijn. Als Silias dan een dag naar huis moet om zijn 2e vaccinatie te gaan halen en op de terugweg belt naar Cassius dat hij opgehaald kan worden volgt er geen actie. Hij kan ons niet bellen want natuurlijk is zijn beltegoed weer eens op. En die nieuwe mannen 5 minuten alleen laten was geen optie in zijn ogen. Grijs bestaat echt niet hè ?!

Het vaccineren verloopt sowieso nog een beetje chaotisch. Cassius moet voor zijn eerste spuit en Monique brengt hem om 7 uur al naar het dorp. Ze starten volgens plan om 10 uur maar je kan maar vast klaar staan. Hij is dan al nummer 80 in de rij. Pas om 11 uur worden er 3 tentjes opgezet en de eerste vaccinaties komen pas om 12 uur aan. En al die tijd staan al die mensen in de rij, in de zon ! Cassius is pas om 4 uur aan de beurt en om 5 uur wordt de rest zonder spuit weer naar huis gestuurd….TIA

Wél gaat het met de corona cijfers heel goed nu. Er wordt wel degelijk gevaccineerd en vooral Limpopo doet het als provincie goed. Het ene na het andere land haalt Zuid Afrika nu ook van de rode lijst. Dat is super nieuws voor het toerisme. Ik merk dat ook meteen als ik voor kennissen van ons uit Spanje een aantal lodges wil boeken voor hun reis hier naar toe. Waar er eerst nog mega kortingen worden gegeven moet ik nu alle zeilen bijzetten om een goede prijs én beschikbaarheid te vinden.

Met de bouw gaat het voorspoedig ! De laatste hand wordt gelegd aan de kamers voor het personeel en de fundering en de eerste muren in de lodge staan al inmiddels. We vliegen met z’n vieren naar Nelspruit om kranen en baden uit te kiezen en alles lijkt zover volgens schema te gaan.Eergisteren is de vrachtwagen met staal aangekomen om de constructie te maken en dit wordt balk voor balk met de hand van de vrachtwagen getild. Wat een gewicht ! We zijn zelfs al in gesprek met een kok en een ranger dus hopelijk hebben we binnenkort het eerste nieuwe personeel voor de lodge.

Gisteravond ga ik nog even een rondje rijden. Monique rijdt in de ander gameviewer met Nikki en Kevin en Marcel rijdt op de quad. Zo proberen we zoveel mogelijk kans te maken om dieren te zien. Ik roep naar Silias of hij zin heeft om even mee te gaan en meteen staan er 4 man naast de auto. De nieuwkomers willen ook wel eens een leeuw zien zeggen ze. Ze hebben geluk. Op het eind van de gamedrive vindt Marcel eerst 1 leeuwin. Dat worden er 4 en ook de 3 welpjes zijn er bij. Ze gaan drinken bij de grote dam waar al zo’n week of 6 hetzelfde nijlpaard in zit. Hij laat duidelijk merken dat het zijn dam is en stormt naar de kant. Het lijkt wel een golfslagbad. De leeuwinnen zijn duidelijk niet echt onder de indruk. De passagiers in mijn auto des te meer.

Patrick kan dan nog niet op een luchtbed liggen ( of elk ander bed behalve een verstelbaar bed ) maar verder gaat het wel veel beter met zijn gezondheid. Hij is behoorlijk afgevallen en dat komt de pijn in zijn rug ten goede. Ook het herstel van de achillespees gaat boven verwachting goed. Ik zet hem om de dag af – met Nobu achterin – ergens aan de rand van ons stuk grond en hij komt dan terug naar huis gewandeld. Eerst gewoon met lege handen maar na aandringen van mij toch nu met een telefoon én een geweer. Je weet toch maar nooit. Vanochtend bleek dat maar weer eens. Als hij na 1,5 uur nog niet thuis is word ik toch wat ongerust. Nee, niet hoeven schieten, maar wel 1,5 kilometer om moeten lopen vanwege een grote groep olifanten met hele kleintjes. Super blij mee dat hij nu eindelijk eens uit die negatieve spiraal van allerlei mankementen is !

Leave a Reply