april

Het loopt een beetje anders dan gepland. Operatie gaat goed maar is wel een stuk ingrijpender dan verwacht. Daarom kunnen we ook niet na 2 weken naar huis maar krijgt Patrick na 2 weken opnieuw gips en mag hij nog niet op dit been staan. Eigenlijk is het zelfs de hele dag met been omhoog zitten. Enfin, wel krijgen we gezellig veel ‘mee-eters’ in Dirksland en gaan zelfs een paar keer naar ‘thuiskroegen’ Bij de ene  gaat het met de traplift omhoog en bij de andere wordt de patiënt met een heftruck richting  barkruk getild. Sowieso in coronatijd een cadeautje zo’n avondje uit met een heel klein groepje aan de bar.

Vlak voordat wij naar Nederland gaan horen we dat Lizzy, onze hulp in Kaapstad, in het ziekenhuis is opgenomen met nierfalen. Er is in het begin regelmatig whatsapp contact tussen haar en mij over het wel en wee in de grote schuur. Na een dag of 10 worden dit ingesproken berichtjes met een steeds zwakkere stem en steeds meer achtergrond geluiden van andere patiënten. Ik zal niet te veel in detail treden maar ik weet zeker dat ik niet naar een staats ziekenhuis wil in dit land.Na 3 weken komt het trieste bericht dat ze op 51 jarige leeftijd is overleden. Haar familie woont 700 kilometer ten noorden van Kaapstad. Tijdens haar verblijf in het ziekenhuis konden ze onmogelijk op bezoek komen. Wél staan ze een dag na haar overlijden bij ons huis om haar bezittingen op te halen. En dan beginnen de telefoontjes van deze zelfde familieleden over waar het geld blijft voor de begrafenis. En welk plan we hebben hoe we de rest van de familie gaan onderhouden ?!  TIA…

De moeder en tante van Monique komen ook op vakantie  naar Ximuwu. Gevaccineerd en wel maken ze gebruik van lage ticketprijzen en lege vliegtuigen. Ze hebben het geweldig naar hun zin getuige de leuke berichtjes en foto’s die we krijgen toegestuurd. Ze hebben echt geluk met de dieren. Het lijkt Sabi Sands wel hier. Jammer dat ik er niet ben, want normaal is een rondje vliegen ook vaste prik op het activiteiten programma voor alle gasten.We hebben natuurlijk voor Lizzy een vervanger nodig. Patrick komt op het slimme idee om Gloria, de werkeloze zus van Monica voor deze baan te vragen. Zij zit ook al meer dan een jaar thuis en is normaal hulpkok in een lodge. Ze wil dolgraag en begint eerst op Ximuwu. Kan Monica haar inwerken én ze kan Monique lekker helpen met het verzorgen van het bezoek. 

Monique en ik hadden ons samen aangemeld voor een zogenaamde 6 daagse interne track and sign course. We willen allebei veel beter worden in het herkennen van de sporen van de dieren. Alhoewel, iedereen die hier is geweest zal beamen wat een speurneus Monique al is. Maar het herkennen van de juiste sporen is ook voor haar soms lastig. Jammer genoeg moet ik afzeggen omdat wij nog in Nederland zijn. Monique gaat wel en ondanks dat ze soms moeite heeft met de Engelse taal slaagt ze met maar liefst 91% !! We zijn echt super trots op haar want dit is een cursus waar ook professionele trackers een rangers naar toe gaan.

Patrick moet dan na 3,5 week weer voor een gipswissel maar weet de arts te overtuigen om een zogenaamde walker te krijgen. Hij moet plechtig beloven om zich de komende 3 weken te gedragen alsof hij gips om heeft maar we kunnen dan wel naar huis. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd en zo  zitten wij 2 dagen later mét rolstoel  in het vliegtuig naar Hoedspruit.

Nobu heeft het prima naar haar zin gehad bij de buren want ze grijpt nog steeds iedere kans om snel daar naar binnen te gaan. En ze vindt vooral de baas met z’n gekke laars en rolstoel door het huis wel heel vreemd. Aan aandacht geen gebrek dit verwende hondje. Zelfs als haar bakkie een lekke band heeft zet Silias haar nog achterin zodat ze 200 meter mee kan rijden naar de garage waar hij de band repareert. Vanzelfsprekend zit ik meteen de eerste dag al in het vliegtuig. Na 7 weken is dit weer geweldig. En Patrick pakt meteen het schetsen van het nieuwe huis weer op. Kortom, we zijn weer héérlijk  thuis.

Leave a Reply