september 2019

Ook Nobu maakt deze maand kennis met de minder leuke kant van de bush. Ze komt een spitting cobra tegen in de tuin en die spuugt in haar ogen. Althans dat is wat de dierenarts later zegt.
Patrick ziet Nobu plotseling met snel dik en rood wordend oog. Snel flink gespoeld met water en hup in de auto naar de dierenarts in het dorp want dit wordt heel snel erger en ze heeft duidelijk veel pijn en haar ogen lijken inmiddels pingpongballen zo groot en gezwollen.. De dierenarts geeft haar een aantal spuiten en druppels en dit moeten we de komende 36 uur iedere 2 uur doen. Bij geen actie was ze waarschijnlijk blind geworden. Tja heel vervelend maar gelukkig goed afgelopen. Inmiddels loopt ze weer vrolijk rond en is deze maand veel bij de buren te vinden die eerst Kevin en Luuk en daarna Nikki en Erik op bezoek hebben dus lekker veel actie.

De cheeta’s hebben inmiddels de airstrip ontdekt en komen nu echt met regelmaat terug. Het vrouwtje is alleen nog steeds mank en erg mager, dus hopen maar dat zij het redt. De grote droom zou natuurlijk zijn om ooit welpjes hier te hebben !

Ik ga nog een paar dagen alleen naar Kaapstad ( Patrick is bijna niet meer van Ximuwu weg te krijgen ) Even gezellig met Arjan en Bregje bij kletsen en nog eens op controle voor mijn schouder. Is opnieuw aan het ontsteken en 2 flinke cortisone spuiten later vlieg ik weer terug naar huis. Eindelijk lukt het me om de landing mee te mogen maken voorin de cockpit. Blijft toch een afwijking van al die private pilots dat ze in keer in zo’n echte cockpit willen zitten 🙂
Zeker gezien mijn vliegtuigje nog steeds wacht op ‘DE stempel’ is dit extra leuk.
Nu ik al zó lang niet zelf heb gevlogen weet ik pas hoe ontzettend graag ik dit juist doe !

Patrick heeft weer een nieuw speeltje gekocht wat betreft filmen. Een soort speelgoedauto en daar bovenop een film camera gemonteerd . Als je dan dus wat dichter bij de dieren bent kun je ze filmen van grond niveau en dit is hoe je altijd die mooie opnames ziet op National Geographic enzo. Idee lijkt heel leuk als we een groep leeuwen zien bij onze dam. Snel het wagentje opgehaald ( eerst op Nobu uitgetest en die was doodsbang van dit karretje ! ) en de dijk op laten rijden. We staan er met 2 auto’s naar te kijken hoe het wagentje dicht bij de mannetjes leeuw komt en die trekt er zich zoals verwacht niks van aan. Maar het vrouwtje ziet waarschijnlijk toch een bedreiging voor haar kleintjes in dit onbekende ding want ze komt aangestormd, slaat met 1 klap de camera er af die het gelukkig ook overleeft en bijt dan in het wagentje en gaat er met de buit vandoor. Dat was kort plezier van het nieuwe speeltje en welgeteld 15 seconden beeld materiaal 🙂 Wel vreselijk gelachen !

Omdat wij hier best goed internet hebben kunnen we zo vaak we willen bellen en whatsappen en vergeet je soms hoe ver je ‘van huis’ bent. Totdat mijn vader 2 weken geleden ongelukkig terecht komt en zijn nek breekt . Dat was natuurlijk wel enorm schrikken en dan ben je wél opeens ver weg en zou je graag even een snel bezoekje brengen.
Gelukkig blijkt het allemaal relatief mee te vallen en blijf ik toch maar hier en whatsappen we nu nog wat vaker.
Zeker omdat de operatie van Patrick ook voor paar dagen later gepland staat is het ook lastig om hier weg te gaan.
We gaan al op zondag naar Johannesburg omdat hij maandagochtend bijtijds aan de beurt is. We boeken een mooi hotel en genieten nog van een leuke brunch op een prachtige plaats net buiten de stad.
Patrick is niet echt nerveus en kan vooral niet wachten tot de operatie én zijn pijn achter de rug is.
Dat valt helaas wel tegen, ingreep moet toch onder narcose en is zwaarder dan gedacht.
Ook de zorg laat behoorlijk te wensen over en zijn blij dat we dit ziekenhuis de volgende dag kunnen verlaten. De reis naar huis is dan wel een dingetje en echt op z’n Afrikaans. Ik bestel bij de vliegmaatschappij een rolstoel want hij kan nog geen 5 passen zetten. Met de taxi bij het vliegveld aangekomen is er nergens bij de ingang een stoel te bekennen en ik hang Patrick daarom letterlijk tegen een hekje aan. Ren snel naar de check in want daar zou ik de rolstoel mogen halen. Wat krijg ik daar te horen ? “De rolstoel service start hier bij check in mevrouw dus meneer moet eerst hierheen komen” . Tuurlijk joh, kruipend of zo ? Na een biljet randjes is mevrouw toch bereid om Patrick bij het hekje zo’n 700 meter verderop op te halen en vliegen we naar Hoedspruit. Het laatste stuk is natuurlijk over dat hobbelige zandpad en dat mag echt niet dus ik regel Jana met haar helikopter en staan we 5 minuten later op Ximuwu. Ondanks zijn pijn vond Patrick dit toch wel erg leuk !
We zijn inmiddels een week verder en het herstel gaat erg langzaam. Nog weinig kracht in zijn linker been en vooral liggen is erg pijnlijk, terwijl dat juist veel moet.
Zoals op bijgaande foto te zien is het uitzicht van de patiënt wel opbeurend !

Ik heb wel eens eerder geschreven over het recht van overpad wat we met onze buren hebben over en weer. Op zich heel leuk dat we nu meer grond hebben om te game-driven maar zowel Patrick als ik storen ons toch steeds meer aan andere auto’s op onze grond waar we eerder het alleenrecht hadden. Zien we eindelijk die cheeta’s staat de pas aangenomen ranger van de buren met z’n auto voor de lens 🙂 Het is niet voor niks dat we voor de Klaserie hebben gekozen. In tegenstelling tot sommige andere parken om ons heen rijdt iedereen juist alleen op z’n eigen grond en dat geeft, voor ons althans, juist dat speciale gevoel dat je zelf zo’n beest hebt gespot. Als Patrick een keer met een kennis van ons, die ook fotografeert, hier rond rijdt en er staat een auto vol mensen op onze grond mee te kijken, dat is niet waarom we hier zijn gaan wonen. Daarna zien we ook de bouwplannen van onze buurman voor zijn commerciële lodge en dan vrezen we helemáál veel verkeer. Om toch in ieder geval rust te behouden op het stuk grond wat ten zuiden van ons ligt en we horen dat deze buurman nog meer bouwplannen heeft én bovendien een bod heeft gedaan op dit stuk grond, besluiten we geen risico te nemen en een beter bod te doen. En zo hebben we nu dus nog 1000 ha erbij gekocht. Tenslotte komt de grond naast je maar 1 keer te koop en de rust is ons veel waard. Wij zijn er super blij mee en Marcel en Monique opgelucht . Die kennen ons een beetje en zagen de verhuis bui al hangen…

Dit verslag niet zoveel mooie foto’s natuurlijk omdat de fotograaf gevloerd is maar hopelijk is hij weer heel snel op de been en kan hij mee genieten van ons volgende bezoek.
Mijn oudste vriendin Angelique ( we kennen elkaar sinds 1984 hebben we net uitgerekend ) en haar Jan komen volgende week ons nieuwe thuisland bewonderen !

 

Leave a Reply