22 en 23 oktober van Bamako naar Leo

Kwart over 4 gaat de wekker. Vandaag een lange dag, een grensovergang en zorgen dat we voor de spits Bamako uit zijn. Het eerste stuk is asfalt en Patrick kan moeilijk wakker blijven. Ik besluit daarom maar koffie te maken in het donker en het onvermijdelijke gebeurt natuurlijk. In een waterflesje zit gin ( vanwege het alcoholverbod in Mauritanië heeft iedereen dit in z’n auto ) en dat giet ik in het waterreservoir. Nou, Patrick was in ieder geval snel wakker ☺ De grens gaat redelijk vlot maar we hebben ook al een visum natuurlijk. We horen dan dat Richard een motorrijder heeft aangereden. Zeker niet zijn schuld maar als buitenlander moet je dan wel mee en alle kosten van ziekenhuis betalen enzo. Bij de grens horen we dat ons track niet toegankelijk is vanwege het vele water. Het alternatief is asfalt en we proberen het toch. Serieus wat plassen inderdaad en absoluut 50 km hardcore touareg trail maar erg leuk. We zijn dan toch bijtijds op campement le rancard aan een meer. Het blijft alleen nog erg warm vanavond en er is echt geen zuchtje wind dus slapen is niet echt top. Tegen de ochtend wordt het lekker maar dan beginnen de moskeeën al weer tegen elkaar op te roepen voor het eerste gebed. Wij zitten dus al bijtijds aan de koffie en gaan op pad voor weer een mooi afwisselend track. We liggen voor op schema en er zijn om 4 uur pannenkoeken beloofd in het kamp en dat moeten wij makkelijk kunnen halen. Het laatste stuk is redelijk goed gravel dus ik rij nog een stukje. Er zijn dan al wat kleine probleempjes: de remmen doen het niet helemaal goed en de 4e versnelling ook niet. Ik stop na een half uurtje rijden omdat ik denk dat de linker voorband lek is. Nou lek niet, maar het wiel staat wel een beetje scheef en gaat dan helemaal niet meer in de versnelling. Patrick probeert nog in lage gearing maar al snel voelt de auto heel raar. Het wiel staat nog meer scheef en de boel wordt opgekrikt. Dan blijkt de borging van het voorwiellager los te zijn gekomen waardoor het wiel eigenlijk alleen nog op z’n plaats wordt gehouden door de remschijf. Joris haalt de boel al uit elkaar en vlak daarna stopt Frank, de hoofdmonteur. Ook de HAT komt al snel ter plaatse en vooral héél veel lokale bevolking. Om een lang verhaal kort te maken: Frank kan nog maar 1 ding doen en dat is 1 van de borgmoeren vastlassen omdat er geen schroefdraad meer op zit. Want onderdelen voor deze auto zijn pas te krijgen op de eindbestemming. Dus wij zijn erg gelukkig dat Frank er bij is en ons voorlopig toch weer rijdend heeft gekregen ! Inmiddels zijn we dan 4 uur verder en gaan we in het donker de resterende 65 km rijden. Het laatste stuk is dan erg slecht en het vertrouwen dat alles op z’n plaats blijft is nog niet echt groot natuurlijk. We bereiken het kamp dan om 9 uur waar we meteen aan tafel kunnen schuiven. Dat is wel top dan natuurlijk. Morgen gaan we verder kijken hoe de toy zich houdt want morgen is een lange dag door zwaar terrein.