7 en 8 november van Kunming via Kaili naar Nanchang 1665 km

Vandaag volgens roadbook 615 km. Na 100 km kun je van de weg af om het stone forest te bekijken en na 300 km de 24 bochten weg. Wij doen dit allemaal niet. Ik ben vannacht ziek geworden en bochten e.d. zijn niet echt lekker als je misselijk bent. Peter en Ilse zien deze weg ook niet zo zitten dus we rijden op het gemakje met z’n vieren. Wat opvalt is het onvoorstelbaar aantal flatgebouwen wat hier overal wordt neergezet. Echt niet te beschrijven en 80% staat nog leeg. Ook wegen en sporen worden overal aangelegd in sneltempo, net zoals tankstations met toiletblokken erbij waar je met 80 man ( echt waar ) tegelijk kunt gaan. Mega parkeerplaats ervoor waar je het idee hebt dat je bij de Efteling bent die nog niet open is, zó leeg. Als we dan heel even per ongeluk op de parkeerplaats staan voor vrachtwagens waar echt niemand staat worden we natuurlijk meteen weggestuurd. Als iemand een taak krijgt in China wordt die wel perfect uitgevoerd! Als we een stukje binnendoor rijden wordt ook hier volop aan de weg gewerkt. De tegenstelling is enorm in China. Op de tolweg de mooiste verlengde auto’s die je kunt bedenken en op de parallelweg een ossenkar. Het is ook wel logisch dat je op de tolweg alleen maar mooie auto’s ziet rijden want dit is voor de gemiddelde Chinees niet te betalen. De prijzen liggen hier net zo hoog als op de tolwegen in Frankrijk. Het is lastig rijden op de snelweg. Chinezen kunnen echt niet sturen en gaan bij de ingang van een tunnel of wanneer de weg maar iets afloopt vol op hun remmen staan. Officieel haal je hier links in maar ook daar houdt niemand zich aan. Natuurlijk was dat in India ook wel zo maar dan lag de snelheid toch beduidend lager dus is het is hier toch ook wel bij de les blijven. De toy ( maar ook andere auto’s ) rijdt niet meer bepaald zoals het zou moeten. Hij spoort ontzettend en het stuur trilt en de remmen zijn ook niet meer optimaal. Dus Patrick besluit om ook de laatste paar dagen nog maar te rijden. Geheel tegen mijn gewoonte in want normaal vind ik het ook best leuk om een stukje te sturen, maar deze reis vind ik het prima om er naast te zitten! JW blijkt zich vergist te hebben in de kilometers en het is nog 100 km extra. Hotel ziet er prima uit maar de service is zoals voorspeld écht slecht. Wederom geen woord Engels en zowel de bar als het restaurant zijn gesloten als we aankomen . Maar…Wouter en Sigi hebben op dit soort momenten altijd Gin & Tonic in hun koelkast dus Patrick kan hier lekker sigaartje roken en drankje drinken met nog een aantal teams. Om 8 uur is er opnieuw een buffet inclusief lauw bier zoals overal in China en dit is wel het slechtste wat we tot nu toe hebben gegeten maar Ik heb toch geen trek dus ik lig om half 9 al plat. De volgende dag is qua km de langste van deze reis, 950 km maar wel alles tolweg. Miezerregen en mist en dit doet ons weer meer denken aan het China van 2 jaar geleden. Ilse en ik maken een tosti en Peter en Patrick wagen zich aan een duister uitziend broodje bij een tankstation. Verder zijn er de laatste dagen echt weer geen mogelijkheden om te lunchen dus van het eten zullen we hier niet aankomen! Verstand op nul en doortuffen naar Nanchang. Daar wacht een prima Sangri La hotel en een buffet wat eindelijk eens verrassend goed is. King crab legs en sushi en nog veel meer lekkers. Gelukkig was ik gisteren ziek en niet vandaag. Op naar Shanghai!

Leave a Reply