Dagboek 15 en 16 februari van Sacramento via Weldon naar Las Vegas 950 km

Helaas blijkt dat we niet Yosemite in kunnen vandaag. Althans niet de weg die wij willen. Het plan was om Yosemite helemaal door te rijden van west naar oost maar al deze wegen zijn nog afgesloten. Het is natuurlijk ook veel vroeger in het jaar dan gepland dat we deze reis maken maar ja, ik heb me dit jaar een beetje aan schoolvakanties te houden 😉 We nemen dan de doorgaande weg naar het zuiden en ook hier is genoeg te zien. Er wordt ontzettend veel verbouwd hier. Heel veel fruitbomen, amandelen, olijven en druiven. Overal staan borden langs de weg voor wijnproeverijen enz. Ik dacht dat dit alleen in het noordwesten van Californië was maar dat is zeker niet waar. We stopen ergens voor koffie als meteen de eigenaar van een gigantische boerderij een praatje komt maken. Waanzinnig groot stuk land heeft hij en heel veel koeien. Ook hij klaagt zoals zoveel anderen die we spreken over de enorme droogte in Californië die nu al 5 jaar duurt. Je kunt het ook wel zien aan de meren die veel kleiner zijn geworden. We schieten wel lekker op en gaan dan een smal weggetje op richting Seqoia national park. Hier kunnen we wel een stukje doorheen en het is flink werken voor de MAN om die 24 ton hier naar boven te sleuren door de bergen. Het gaat hier weer naar 5000 ft. Wel prachtige mooie weg om te rijden. We stoppen bij Lake Isabella op een moooie camping en we treffen het enorm met het weer. Graadje of 22 overdag en ’s nacht koelt het af tot tegen het vriespunt. Ideaal om te slapen in de MAN. De volgende dag weer bijtijds op pad en door Death Valley heen. Zo vroeg in het jaar is het hier nog prima te doen qua temperatuur en drukte maar ’s zomers is het niet aan te raden. Als we midden in Death Valley stoppen voor koffie krijgt Patrick de sleutel niet meer in het contact. Hmmm lekker plekje voor problemen… Leo had al eerder gewaarschuwd dat we rijden met een te zware sleutelbos en dat dat problemen kan geven met het contactslot. Gelukkig lukt het uiteindelijk toch en rijden we nu alleen nog maar met de losse sleutel. Zeker iets aan laten doen als we terug zijn. De scheur in de voorruit aan de passagierskant wordt ook steeds groter maar ook dat zal moeten wachten tot thuis. Death Valley is mooi om een keer met je eigen auto door te rijden maar we hadden er meer van verwacht. Misschien hebben we inmiddels op alle reizen zoveel moois gezien dat het niet meevalt om dit nog te overtreffen. We besluiten toch om een stop te maken in Las Vegas. Ontelbaar veel keren geweest, zeker Patrick. We waren hier voor het laatst tijdens de beurs in 2008. Maar blijkbaar trekt het toch om nog eens op een andere manier hier terug te komen. We gooien de tanks nog maar eens vol voor omgerekend 75 eurocent per liter. En de Amerikaan maar klagen dat de brandstof duur is..We parkeren de MAN op een camping vlakbij Circus Circus en boeken zelf voor 2 nachten het Nobu hotel. Lekker even de ruimte. Na al die Nobu restaurants moeten we dit toch een uitproberen. Ziet er super uit en we spreken af met oud collega Jim en zijn vrouw Kris om te gaan eten.Erg leuk om hen weer te zien na al die tijd en oude verhalen op te halen uit de Suzo tijd. En morgen….shoppen!!