Dagboek 12 en 13 augustus van Prudhoe Bay naar Fairbanks 820 km

Het is wel heel apart om hier de nacht aan de ‘arctic ocean’ te staan. Er is hier op dit gravel pad verder niemand. Om 8 uur vertrekken we met de geboekte tour naar de olievelden. Alles ziet er hier ook heel hummelig uit net zoals in de rest van dit dorp. Nou ja, dat is het niet eens. Er wonen officieel hier geen mensen. Wel zijn er zomer en winter altijd zo rond de 5000 mensen hier aanwezig om te werken en die verblijven allemaal in die barakken. Meestal zijn ze hier tussen de 2 en 4 weken en gaan dan weer naar huis. De oliemaatschappijen hebben hier 3 vluchten per dag naar toe om al hun werknemers in en uit te vliegen. Als je als medewerker betrapt wordt met alcohol of porno vlieg je er meteen uit. Het is vanochtend ijzig koud. Het is 6 graden maar door de wind voelt het minimaal 10 graden kouder. We zijn met 20 man in een busje en iedereen heeft zich minimaal 24 uur vooraf moeten melden met paspoort en dan wordt er een check van je gedaan. En je mag dus niet met eigen vervoer hier rijden. Allemaal erg geheimzinnig. Het gebied waar olie zit is ongeveer 500 vierkante km groot en alle grote maatschappijen zijn hier gevestigd. Dit ligt allemaal precies op het randje van de oceaan dus het boren is allemaal nog op het land. Alleen Shell heeft plannen om een platform in zee te gaan bouwen, want over ca. 20 jaar is de olievoorraad hier op. Maar er komen sinds 1974 al een miljoen vaten per dag omhoog. Moeilijk voor te stellen dat hier zoveel olie zit. We rijden door het hele gebied en stoppen even bij de oceaan. De verleiding is groot om er toch even in te gaan. Eerlijk verdeeld, ik ga er in, Patrick zorgt voor het bewijs ☺ Het is best fris. We zijn blij dat we deze tour gemaakt hebben, echt boeiend om dit eens van dichtbij te zien. De hele weg hier naar toe is er geen telefoon of internet en daarom is het zo raar dat je zo ver van huis boven de poolcirkel gewoon de telegraaf op je Ipad kunt laden! Na de tour beginnen we meteen weer aan de weg terug over de Dalton Highway. Patrick is wat ziek vandaag dus ik mag het grootste stuk rijden. Nu ik de smaak te pakken heb van het gravel rijden vind ik dat helemaal niet erg. Het is echt gaaf als je in je spiegel kijkt en je ziet wat een gigantische stofwolk je maakt met de MAN. Veel vrachtverkeer vandaag en alle chauffeur zwaaien hier naar elkaar. Dus ik voel me ook een soort iceroad trucker ☺ We stoppen vlak na coldfoot op een verlaten plaatsje. Zo leuk dat je hier overal wild mag kamperen. De muggen waar we zo voor gewaarschuwd zijn, zijn waarschijnlijk bijna allemaal al doodgevroren want er zit niks meer dan op een zomeravond thuis. Gelukkig maar. We moeten dezelfde weg terug rijden naar Fairbanks maar dat vinden we helemaal niet erg. Het is toch wel echt een hele mooie tocht. Prachtige natuur en nog maar een dagje hobbelen. Morgen vast weer glad asfalt. Wel hebben we vlak voor het asfalt begint nog een flinke steen op de voorruit en een barst er in. Daar moeten we dus nog even voor op pad. Ze zijn hier trouwens dol op schieten, in ieder verkeersbord zitten kogelgaten en een aantal jaren geleden hebben 2 mannen zelfs in de pijpleiding geschoten. Resultaat 10 jaar cel, dat dan weer wel.We gaan naar camping Rivers Edge en dat ziet er prima uit. Zelfs een mogelijkheid om de MAN te wassen en dat is echt geen overbodige luxe na deze 4 dagen.