Dagboek 20 en 21 juni

Zimbabwe is heel anders dan wat ik me had voorgesteld .De sfeer van de Engelse overheersing druipt hier nog van de muren af. Het is gewoon een beetje genant. In het chique restaurant wat Victoria Falls hotel heeft,is geen enkele gekleurde binnen is, behalve in de bediening. Er worden hoge eisen gesteld aan bijvoorbeeld kledingvoorschriften om daar binnen te mogen. Gezien ons safarikloffie besluiten wij maar ergens anders naar toe te gaan. De gekleurde bevolking is uiterst vriendelijk tegen ons en het voelt zeker niet onveilig of eng wat heel veel mensen denken. We laten de auto eerst nog wassen wat ook weer apart is. Iemand heeft gewoon midden in een soort weiland een meter tussen de hoofdleiding staan en een paar emmers en sop en dat is de wasstraat. Ze hebben het wel druk en doen het goed. We gaan vandaag richting Hwange en doen in dorpje zelf eerst wat inkopen voor vannacht te gaan kamperen. De supermarkt heeft wel al behoorlijk minder te bieden als wat we tot nu toe hebben gezien, maar verder prima. Onderweg zien we wat kleine dorpjes wat niet veel meer is dan een stuk of 5 rieten hutjes. Overal langs de weg verkopen ze fruit van de Amarula boom en stookhout.In de buurt van de dorpjes zie je veel kinderen langs de kant van de weg lopen in mooie schooluniformen, allemaal vriendelijk zwaaiend als we langs rijden. Verder wat verdwaalde marktjes met beelden en houtwerk. We gaan dan naar de ingang van het park en komen langs painted dogs, een organisatie die wilde honden opvangt en ze daarna probeert terug te plaatsen in het wild. Zoiets als wat Africat in Nambibie doet. We krijgen een rondleiding en een mooi uitgebeeld verhaal over Eyespot, een wilde hond die maar 4 jaar is geworden omdat hij, samen met het vrouwtje en 6 pups is doodgeschoten door een boer omdat ze achter zijn vee aan zaten. Zo eindigen veel wilde honden hier of anders wel in een strik. Het schijnt hier nog steeds drama te zijn met stropers. We krijgen drie honden te zien die niet meer terug kunnen in het wild, triest. Na een donatie gaan we weer op pad, naar Main Camp. We vragen of er plaats is bij een waterput of picknickplaats. Dit hadden we als tip gekregen bij Garden Lodge. Hier wordt geen reclame voor gemaakt maar het kan wel. Je krijgt dan zo’n plaats voor jou alleen. Wij hadden geluk, nog een picknickplaats vrij. Heel leuk, dan komt er iemand en vuurtje voor je maken en loopt mee naar de drinkplaats. Er staan olifanten en een giraffe, heel leuk. We koken lekker ons eigen potje en zitten heel dicht bij het vuur. Het is heel fris vanavond. Wel het ultieme alleen op de wereld gevoel hoor! We gaan bijtijds de tent in en horen weer van alles. Tegen de ochtend wordt het echt dicht tegen het vriespunt en ik ben heel blij met m’n super slaapzak. We doen graag nog even het vuur aan voor het ontbijt, deze keer getoast brood met oude kaas. Monique van slagerij van der Wegen uit Nispen had 4 pakjes vacuum verpakte oude kaas gemaakt en dat kun je dus prima goed houden in onze koelkast.We gaan rond half 10 weer rijden. Zelfs nu is het pas 5 graden! Patrick heeft de rijplaten achterop gehangen en nu kan ik lekker bovenop zitten. Dan zie je pas veel, zeker in dit dichtbegroeide bush is het moeilijk dieren vinden. We komen weer bij een andere waterput waar een mooi plateau is gemaakt. We zitten daar heerlijk een uurtje met verrekijker en camera’s en er trekt van alles voorbij. De put is vrij groot, er zitten zelfs krokodillen en nijlpaarden in. Ook hier weer geen mensen te zien. De afgelopen 24 uur misschien 5 auto’s gezien. Dat maakt het hier allemaal nog wel veel echter als in de voorgaande landen. Wij rijden nog door het park tot rond 1 uur en besluiten dan toch weer verder te gaan, richting Bulawayo. Daar zijn de bekende Motobo hills, bekend van de mooie rotsen en eeuwenoude muurschilderingen in de grotten. Het landschap is hier zo anders, maar heel mooi en heel ruig. We zitten hier inmiddels op 1250 meter hoogte. De weg gaat dwars door Bulawayo wat wel erg leuk is om te zien. Dit is de 2e stad van Zimbabwe en alles ziet er vrij goed uit. Ook het verkeer is goed te doen, iedereen stopt hier nog voor rood.We gaan naar Amalinda lodge, een adres wat we op aanraden van iemand hebben gekregen die hier 10 jaar geleden op huwelijksreis was. We zijn de enige gasten en we denken dat er de laatste 10 jaar ook niet veel onderhoud is gedaan. Jammer, want de ligging is zo prachtig. De boiler wordt opgestookt, de bar geopend en alle lokale mensen zijn zo aardig, niet normaal. Er wordt een groot kampvuur voor ons gemaakt en heerlijk eten. Weer een bijzondere dag in Afrika. Moeilijk voor te stellen dat we nog niet eens een week met de auto onderweg zijn. Zoveel al gezien in die paar dagen dat het voelt of we al weken op pad zijn!